Kesedaran telah didefinisikan sebagai kesedaran kesedaran. Ia muncul sebagai sebuah padang psikologi hanya kebelakangan ini walaupun beberapa kebimbangannya mempunyai asal mereka dalam agama, kebatinan dan ilmu batin. Kemunculan kajian kesedaran dalam psikologi mencerminkan satu perubahan dalam mentaliti orang. Hari ini orang lebih bermasalah oleh masalah-masalah eksistensial daripada gejala-gejala histeria. Orang menanyakan soalan tentang sempurna kendiri dan kemungkinan pertumbuhan daripada bagaimana untuk menghapuskan gejala-gejala patologi. Kesedaran juga menjadi satu pendekatan baru dalam psikologi, satu cara baru lihat tingkah laku, berdasarkan teori sistem dan kaedah holistik. Kajian kesedaran menekankan kawasan tertentu seperti mimpi, kreativiti dan pengalaman-pengalaman lebih dari biasa. Kesedaran mempunyai kaitan untuk semua sains, kerana ia berkaitan dengan isu-isu falsafah dan model lelaki. Ia empiris, tetapi membuka kepada pemahaman yang deskriptif, teoretis dan wawasan dalaman. Dalam psikologi abad ke-21 mungkin ditakrifkan semula sebagai kajian kesedaran dan semua psikologi boleh ditulis semula di perspektif itu. Kajian kesedaran mungkin juga berkhidmat untuk menyepadukan banyak kawasan psikologi dan sains lain.Konsep kesedaran timbul daripada pengalaman keadaan yang berubah kesedaran. Satu perubahan di kesedaran melibatkan perubahan kualitatif di aspek-aspek yang tanggapan, kognitif dan konatif. Ia melibatkan perubahan proses-proses mediational antara perangsang dan sambutan. Keadaan yang berubah kesedaran boleh mencetuskan oleh overstimulation, deprivasi deria atau dengan meminda kimia badan.Tidak seperti kesedaran diri, yang di satu konteks falsafah sedang sedar diri sendiri sebagai seseorang individu, kesedaran kendiri, menjadi secara melampau sedar penampilan atau cara seseorang, boleh jadi satu masalah ada kalanya. Self- kesedaran selalunya dikaitkan dengan rasa malu dan malu , oleh itu kekurangan kebanggaan dan harga diri yang rendah boleh menyebabkan. Dalam satu konteks positif, kesedaran kendiri mungkin menjejaskan pembangunan identiti, untuk ia semasa masa kesedaran kendiri tinggi yang orang datang yang terdekat mengetahui diri mereka secara objektif. Self- kesedaran menjejaskan orang di tahap yang berbeza-beza, kerana sesetengah orang sentiasa pemantauan sendiri atau diri terlibat, manakala lainnya sama sekali tidak sedar tentang diri merekaAhli psikologi sering membezakan di antara dua jenis kesedaran kendiri, swasta dan awam. Kesedaran kendiri swasta ialah satu kecenderungan bermuhasabah dan memeriksa batin dan perasaan-perasaan seseorang. Kesedaran kendiri awam ialah satu kesedaran diri kerana ia dilihat oleh orang lain. Kesedaran kendiri begini boleh mengakibatkan pemantauan sendiri dan kebimbangan sosial. Kedua-dua kesedaran kendiri swasta dan awam dipandang sebagai sifat keperibadian yang agak stabil sepanjang masa, tetapi mereka tidak dihubung kait. Hanya kerana seseorang individu tinggi di satu dimensi tidak bermakna itu dia tinggi di yang lain

Pelbagai tahap kesedaran kendiri mempengaruhi tingkah laku, kerana ia biasa kepada orang berlakon secara berbeza apabila mereka "hilang diri mereka di satu kumpulan".. Berada dalam satu kumpulan, berada dalam sebuah bilik yang gelap, atau memakai satu samaran mewujudkan anonimiti dan buat sementara waktu mengurangkan kesedaran kendiri. Ini boleh menjurus tidak tersekat laku, kadang-kadang tingkah laku musnah.

Sejarah

Kaji diri mementingkan diri telah dibentangkan sebagai satu sumber bagi ilmu tertentu sejarah serta orang. Falsafah sejarah menyampaikan diri mereka sebagai bahagian itu perjalanan bersejarah yang sedar sendiri. Sebagai Nathan Rotenstreich telah mencadangkan, Giambattista Vico (16681744), Hegel, Marx, Benedetto Croce (18661952), dan Robin George Collingwood (18891943) cuba untuk berdasarkan yang sangat kemungkinan ilmu sejarah di identiti perkara dan objek. Mereka membina entiti-entiti metafizikal suka "sejarah abadi ideal," "semangat ," "tamadun-tamadun organik," "melanggar peradaban," dan lain-lain, untuk menandakan apa mereka mengambil menjadi intipati sejarah.Jika suatu falsafah sejarah ialah kesedaran kendiri sejarah, bukan sahaja satu kesedaran sejarah , bagaimana sejarah kelihatan seperti orang yang hidup di satu tempat dan masa, ahli falsafah sejarah mesti menduduki satu kedudukan istimewa dalam perjalanan bersejarah, di akhirnya, penghujung sejarah. Dari kedudukan yang baik duniawi penghujung satu proses, sama ada ia linear atau berkitar, ia adalah mungkin melihat arah dan maknanya. Lantarannya falsafah sejarah dari Vico ke Francis Fukuyama, melalui Hegel, Marx , dan Arnold Joseph Toynbee, terpaksa termasuk tema memberikan ramalan dalam falsafah mereka menjustifikasikan dakwaan mereka menjadi sedar perjalanan bersejarah keseluruhan. Walaupun begitu, falsafah-falsafah saling tidak konsisten sejarah nampaknya telah memantul consciousnesses eras tertentu mereka daripada keseluruhan sejarah.