PENGENALAN PERLEMBAGAAN :

Perlembagaan merupakan undang-undang yang mengandungi peraturan serta

prinsip sebagai asas kepada pembentukan kerajaan dan juga panduan kepada

kerajaan untuk melaksanakan kuasa dan mentadbir negara

Perlembagaan sesebuah negara boleh wujud dalam bentuk bertulis dan juga

tidak bertulis. Perlembagaan Malaysia adalah contoh perlembagaan bertulis. Contoh

perlembagaan tidak bertulis ialah perlembagaan United Kingdom.

Perlembagaan menjadi asas penting untuk menjamin kesinambungan

pentadbiran dan kestabilan politik. Ia menjamin pentadbiran yang cekap, jujur, ikhlas,

telus dan adil serta menjamin taat setia rakyat yang tidak berbelah bagi kepada Negara.

PERLEMBAGAAN MALAYSIA

Perlembagaan Malaysia dikenali sebagai Perlembagaan Persekutuan. Ia

merupakan satu dokumen undang-undang bertulis yang telah dibentuk berasaskan

kepada dua dokumen terdahulu iaitu Perjanjian Persekutuan Tanah Melayu 1948 dan

Perlembagaan Kemerdekaan tahun 1957.

Ia merupakan undang-undang tertinggi yang menjadi sumber dan punca kepada

semua undang-undang. Semua undang-undang lain hendaklah tidak bertentangan

dengan perlembagaan :

“Perlembagaan ini adalah undang-undang utama

 Persekutuan dan apa-apa undang-undang yang

 diluluskan selepas Hari Merdeka dan yang

  berlawanan dengan Perlembagaan ini hendaklah

 terbatal setakat berlawanan dengan itu”.

 

Perkara 4(1)

Perlembagaan Persekutuan memberikan jaminan terhadap hak asasi dan

kebebasan rakyat dan keadilan sosial untuk semua kaum di negara ini. Selain itu ia

menjamin keadilan, kerjasama, kesepakatan dan kepentingan bersama antara

Kerajaan Persekutuan dan Kerajaan Negeri.

Sejarah Ringkas Perlembagaan Malaysia

Sejarah perlembagaan moden Malaysia bermula pada akhir abad ke 19, ketika

kerajaan British menguasai Tanah Melayu.

Kronologi ringkasnya adalah seperti berikut:

1905 – sebuah badan perundangan pusat yang dikenali sebagai Majlis

Mesyuarat Persekutuan (MMP) ditubuhkan. Semua undang-undang yang

dibuat oleh mana-mana negeri mestilah bersesuaian dan tidak bertentangan

dengan undang-undang yang dibuat oleh MMP. Sungguh pun begitu MMP tidak

mempunyai kuasa ke atas hal ehwal agama Islam dan kedudukan Raja-raja

Melayu.

 

1927 – melalui pindaan Perjanjian Persekutuan bagi anggota-anggota MMP,

MMP diberi kuasa untuk membuat undang-undang bagi seluruh negeri-

negeri Melayu Bersekutu. Raja-raja Melayu tidak lagi mengambil bahagian

dalam perbincangan MMP. Ini menjadikan kuasa kerajaan pusat menjadi kuat.

Sementara itu kedudukan Dewan Negeri diperkuat dan beberapa kuasa yang

dulunya dijalankan oleh Ketua Setiausaha (Pegawai British) diserahkan kepada

Dewan Negeri. Jawatan Ketua Setiausaha ditukar kepada Setiausaha

Persekutuan

Di bawah Malayan Union pula, segala kuasa terletak di tangan gabenor

termasuk kuasa memberi ampun pada orang salah. Gabenor boleh

membatalkan segala keputusan yang dibuat oleh Majlis Perundangan. Majlis

Perundangan Negeri di setiap negeri pula hanya boleh membuat undang-undang

tentang perkara tempatan sahaja dan ia boleh dibatalkan oleh Majlis

Perundangan Malayan Union.

1948 – Malayan Union dimansuhkan dan Persekutuan Tanah Melayu

ditubuhkan pada 2 Februari 1948. Majlis Perundangan Persekutuan

ditubuhkan di mana ia mempunyai kuasa membuat undang-undang.

Pesuruhjaya Tinggi pula mempunyai kusa veto (pembatal) untuk menghalang

rang undang-undang yang diluluskan oleh Majlis Perundangan Persekutuan.

Sementara itu Majlis Perundangan Negeri mempunyai kuasa yang terhad seperti

yang disebuat dalam Jadual Kedua bagi Perjanjian Persekutuan Tanah Melayu

1948.

 

Sejak tahun 1948, setiap negeri Melayu mempunyai perlembagaan masing-

masing. Johor dan Terengganu telah pun mempunyai perlembagaan lebih awal

lagi, masing-masing pada tahun 1895 dan 1911. Ianya dipinda supaya sesuai

dengan kehendak Perjanjian Persekutaun 1948.

 

Jun 1955 – pilihanraya pertama diadakan bagi memilih anggota-anggota

Majlis Perundangan Persekutuan – mengandungi 52 anggota yang dipilih, 34

anggota yang dilantik dan 12 pegawai kerajaan, dan seorang Pengerusi dilantik

oleh Pesuruhjaya Tinggi dengan persetujuan Raja-raja.

 

Mac 1956 – Jawatankuasa Perlembagaan telah dibentuk yang diketuai oleh

Lord Reid. Jawatankuasa ini diberi tugas merangka Perlembagaan

Persekutuan bagi mewujudkan sebuah kerajaan pusat.Jawatankuasa ini

mula menjalankan tugasnya pada Jun 1956, dan telah menggemukakan

laporannya pada Disember 1956. Laporan ini dikaji, diteliti dan kemudiannya

digubal menjadi Perlembagaan Persekutuan.

 

Pembentukan perlembagaan telah diluluskan pada 27 Ogos 1957 dan

dikuatkuasakan pada 31 Ogos 1957.

Julai 1963 – Perjanjian Malaysia ditandatangani di London oleh kerajaan

British, Persekutuan Tanah Melayu, Singapura, Sabah dan Sarawak.

Mengikut perjanjian ini Parlimen British akan meluluskan satu undang-

undang untuk memberi kemerdekaan kepada Singapura, Sabah dan

Sarawak yang masing-masing akan mempunyai perlembagaan baru. Bagi

Persekutuan Tanah Melayu, Parlimen Persekutuan akan meluluskan satu

undang-undang yang dipanggil Akta Malaysia untuk meminda Perlembagaan

Persekutuan. Akta Malaysia ini telah diluluskan pada 26 Ogos 1963.

Kandungan Perlembagaan Persekutuan

Perlembagaan Persekutuan mengandungi 183 Perkara beserta dengan 13

Jadual. Bagi setiap perkara terdapat beberapa Fasal yang dijelaskan dengan terperinci

sebagai garis panduan perundangan dan kepentingan rakyat.

Perlembagaan Persekutuan juga mengandungi beberapa perkara yang tidak

boleh dipersoalkan seperti:

- agama Islam sebagai agama rasmi;

- kedududkan istemewa Raja-raja Melayu dan bumiputera di Sabah dan

Sarawak;

- kedudukan Bahasa Melayu sebagai bahasa kebangsaan; dan,

- soal kerakyatan.

KEPENTINGAN PERLEMBAGAAN MALAYSIA KEPADA BEBERAPA ASPEK

PENTING

Pemerintahan Beraja

Pemerintahan beraja memang telah sedia wujud dalam sistem sosial di

negeri¬negeri Melayu sejak berabad-abad lamanya. Menurut sistem beraja ini, raja

mempunyai kuasa mutlak dalam setiap pemerintahan dan pentadbiran negeri dengan

dibantu oleh pembesar-pembesar yang dilantik, khususnya sebelum penjajahan British.

Namun semasa penjajahan British. kuasa mutlak raja mula terhad iaitu raja mesti

menerima nasihat Residen British dalam semua perkara kecuali dalam adat istiadat

Melayu clan agama Islam. Hal yang sama juga berlaku apabila British memperkenalkan

Malayan Union yang turut menghapuskan kuasa Raja-raja Melayu. Tetapi selepas

Malayan Union mendapat tentangan hebat daripada orang Melayu, kuasa Raja-Raja

Melayu dikembalikan semula apabila Persekutuan Tanah Melayu diperkenalkan.

Setelah negara mencapai kemerdekaan, institusi beraja terus dikekalkan di

bawah konsep raja berperlembagaan selaras dengan sistem demokrasi yang diamalkan

di Malaysia. Menurut konsep Raja Berperlembagaan ini, raja-raja bertindak mengikut

perlembagaan yang telah ditetapkan.

RASIONAL PERKARA 153

Perkara utama yang perlu diambil perhatian dan dihayati ialah semasa proses

penggubalan Perlembagaan terdapat semangat persefahaman, akomodatif, berkongsi

kuasa dan sedia berkorban yang begitu tinggi dalam kalangan orang Melayu dan bukan

Melayu. Sebagai rakyat, kita perlu menghayati perkara ini kerana Perlembagaan

merupakan undang-undang tertinggi negara dan menjadi rujukan kepada sesiapa

sahaja.

Semasa proses penggubalan Perlembagaan dilakukan, beberapa cadangan

diberi pertimbangan untuk disepakati. Dalam proses ini, semangat akomodatif yang

tinggi berlaku antara orang Melayu dan bukan Melayu berkaitan dengan kepentingan

masing-masing atau dikenali sebagai kontrak sosial. Sebagai contoh, kaum Melayu

melonggarkan syarat kerakyatan bagi bukan Melayu sementara kaum bukan Melayu

menerima hakikat kedudukan istimewa kaum Melayu. Pada ketika itu, kaum Melayu

menerima prinsip jus soli iaitu dengan mengurniakan kerakyatan bagi mereka yang lahir

selepas merdeka dan kerakyatan yang lebih longgar bagi etnik bukan Melayu yang

dilahirkan sebelum merdeka. Pelaksanaan prinsip ini telah memberi hak kerakyatan

kepada lebih 800,000 orang bukan Melayu (Jadual 6.5).

Bagi sebuah negara demokrasi, kewarganegaraan amat berharga kerana setiap

warganegara mempunyai hak untuk mengundi dalam setiap pilihan raga bagi

menentukan kerajaan yang memerintah. Selain itu, hak kewarganegaraan ini juga

meliputi semua hak yang sah di sisi undang-undang. Hak kewarganegaraan pula

merupakan manfaat yang dinikmati serta merta oleh orang bukan Melayu, sedangkan

hak istimewa orang Melayu perlu mengambil masa yang lebih lama untuk dinikmati

manfaatnya. Hal ini jelas apabila jumlah pengundi bukan Melayu meningkat daripada

15.6 peratus pada tahun 1955 kepada 43.7 peratus pada tahun 1959. Sebaliknya,

jumlah pengundi Melayu telah berkurangan daripada 84.2 peratus pada tahun 1955

kepada 56.2 peratus pada tahun 1959 (Suruhanjaya Pilihan Raya 1959). Hak istimewa

orang Melayu dalam Perkara 153 Perlembagaan Persekutuan meliputi jawatan dalam

perkhidmatan awam, biasiswa, pendidikan, perniagaan dan kemudahan khas lain yang

diberikan. Perkara 153 tidak boleh dipinda, diubah atau dilucutkan tanpa mendapat

persetujuan Majlis Raja-Raja Melayu.

Perkhidmatan Awam

Perkara 153 Perlembagaan Malaysia memperuntukkan bahawa menjadi

tanggungjawab Yang Di-Pertuan Agong untuk menentukan rizab bagi orang Melayu

dan Bumiputera Sabah dan Sarawak dengan memperuntukkan suatu kadar bilangan

jawatan dalam perkhidmatan awam persekutuan yang baginda fikirkan perlu. Namun

dalam melaksanakan tanggungjawabnya, baginda tidak boleh melucutkan jawatan

awam yang dipegang oleh seseorang. Hal yang sama juga bagi semua orang (tidak

mengira golongan etnik) yang menyandang jawatan dalam perkhidmatan awam

mestilah diberi layanan yang sama rata.

Terdapat rasional yang munasabah bagi merizabkan untuk orang Melayu dan

Bumiputera Sabah dan Sarawak suatu kadar bilangan dalam perkhidmatan

persekutuan kerana pada zaman penjajah dan pada awal kemerdekaan sedikit sangat

bilangan orang Melayu yang bekerja dengan kerajaan (Mohamed Suffian Hashim,

1987).

Ekonomi

Rata-rata orang Melayu yang terdiri daripada golongan pesawah padi, penoreh

getah dan nelayan berada dalam kemiskinan (64.8 peratus) berbanding bukan Melayu

(26 peratus) pada tahun 1970 (Banci Penduduk 1979, Jabatan Perangkaan). Keadaan

ini menunjukkan majoriti orang Melayu berada dalam kemiskinan, terutamanya di

kawasan luar bandar. Kesan daripada peninggalan pemerintahan penjajah inilah, orang

Melayu tertinggal sebagai pemerhati di sebalik kegiatan ekonomi dan perubahan yang

sedang berlaku di Persekutuan Tanah Melayu ketika itu (Haris Md. Jadi, 1990).

Jurang pendapatan antara golongan Bumiputera dengan bukan Bumiputera

masih lagi tinggi. Sebagai contoh, RM1 pendapatan bagi orang Melayu berbanding

RM2.3 bagi orang Cina dan RM1.8 bagi orang India pada tahun 1970. Begitu juga

dengan negeri-negeri yang majoritinya ialah Melayu dan Bumiputera mempunyai kadar

kemiskinan yang tertinggi, iaitu melebihi 60 peratus pada tahun 1970. Majoriti orang

Melayu ini terdapat di negeri-negeri Perlis, Terengganu, Kedah dan Kelantan. Dari segi

pemilikan kekayaan negara pula pada tahun 1970 bagi orang Melayu ialah 2.4 peratus

dan bukan Melayu ialah 34 peratus. Ternyata hal ini masih lagi berterusan sehingga

dalam Rancangan Malaysia Kesembilan juga, matlamat pencapaian sebanyak 30

peratus pemilikan kekayaan negara oleh orang Melayu masih belum tercapai.

Oleh itu, orang Melayu masih perlu dibantu dan dibimbing terutamanya dalam

melahirkan Masyarakat Perdagangan dan Perindustrian Bumiputera (MPPB).

Pembangunan MPPB akan diteruskan sebagai pendekatan utama dalam menyusun

semula masyarakat dan memastikan penyertaan Bumiputera yang lebih luas dalam

ekonomi (Rancangan Malaysia Kesembilan). Maka, Perkara 153 wajar digunakan untuk

mencapai tujuan ini. Antaranya, ialah memberi kemudahan lesen perniagaan dan

premis perniagaan yang strategik. Jika langkah ini tidak dilaksanakan, usaha untuk

mewujudkan MPPB hanya akan tinggal impian. Perkara ini telah dibangkitkan oleh Tun

Abdul Razak sewaktu memberi ucapan dalam Persidangan Khas UMNO pada 9 Mei

1971 iaitu:

"Kita perlu mewujudkan satu golongan pengusaha dan pedagang dalam

kalangan orang Melayu clan ahli Bumiputera daripada semua lapisan dengan cara

'estructurinq atau menyusun semula masyarakat Melayu di luar bandar yang semata-

mata bergantung pada pertanian dan mengubah menjadi masyarakat moden yang

berlandaskan perusahaan dan perdagangan di samping pertanian."

Pendek kata, faktor pembahagian kekayaan dan agihan pendapatan yang tidak

adil dan tidak seimbang dalam kalangan rakyat merupakan faktor yang paling kuat

mempengaruhi hubungan etnik di Malaysia (Sanusi Osman, 1987). Dengan itu,

wajarlah Perkara 153 memperuntukkan bahawa orang Melayu mendapat keistimewaan

dalam bidang ekonomi agar jurang perbezaan ekonomi dapat dihapuskan.

Pendidikan

Penjajah British telah meninggalkan sistem pendidikan yang terus mengekalkan

orang Melayu dalam keadaan tertindas. Sistem pendidikan British pada masa itu

sekadar untuk menjadikan petani Melayu yang lebih baik daripada ibu bapa mereka.

Hal ini diburukkan lagi dengan keadaan sekolah Melayu yang begitu teruk tanpa

perabot yang cukup, kekurangan buku teks dan bahan bacaan serta ibu bapa Melayu

sudah mula hilang kepercayaan terhadap sekolah Melayu (Laporan Barnes, 1951).

Merujuk kepada bilangan pelajar peringkat ijazah pertama di institusi pengajian

tinggi awam (IPTA) dalam negara pada tahun 1970, bagi Bumiputera ialah 40.2 peratus

(3084 pelajar) berbanding bukan Bumiputera iaitu 56.2 peratus (4311 pelajar). Keadaan

ini tidak begitu baik dalam konteks hubungan etnik di Malaysia kerana terdapat jurang

perbezaan golongan profesional antara etnik. Sebagai contoh, golongan profesional

Bumiputera (arkitek, akauntan, jurutera, doktor, juruukur can peguam) pada tahun 1970

ialah 4.9 peratus (225 orang) berbanding bukan Bumiputera iaitu 84.3 peratus (3859

orang) dan sehingga kini masih lagi ketinggalan.

Jika diteliti sehingga sekarang, Perkara 153 masih perlu diteruskan ke arah

mencapai matlamat yang dikehendaki. Namun, pada masa yang sama, pelbagai

kemudahan dan keistimewaan turut diberikan kepada etnik bukan Melayu dalam aspek

pendidikan. Sebagai contoh, apabila negara mencapai kemerdekaan, Kerajaan pada

masa itu tidak terus menghapuskan Sekolah Rendah Jenis Kebangsaan Cina dan

Tamil. Sebaliknya, kerajaan tetap mempertahan kewujudan sekolah¬sekolah tersebut

walaupun Penyata Razak 1956 mahu mewujudkan sistem pendidikan kebangsaan

seperti yang terkandung dalam perenggan 12 iaitu:

"Tujuan dasar pelajaran di dalam negeri ini ialah bermaksud untuk menyatukan

budak-budak daripada semua bangsa di dalam negeri ini dengan memakai satu

peraturan pelajaran yang meliputi semua bangsa dengan menggunakan bahasa

kebangsaan sebagai bahasa pengantar, walaupun perkara ini tidak dapat dilaksanakan

dengan serta merta melainkan hendaklah diperbuat dengan beransur-ansur."

Begitu juga dengan kewujudan Maktab Rendah Sains MARA (MRSM) dan

matrikulasi yang dikhususkan kepada orang Melayu. Dengan tujuan merapatkan lagi

hubungan etnik dan perpaduan dalam kalangan pelajar, keistimewaan ini turut diberikan

kepada orang bukan Melayu apabila Kerajaan membenarkan mereka memasuki MRSM

dan matrikulasi dengan kuota 10 peratus. Pada masa yang sama juga, kemasukan

pelajar ke IPTA melalui sistem kuota juga telah ditukar kepada sistem meritokrasi iaitu

pemilihan pelajar berdasarkan prestasi akademik tanpa mengira golongan etnik.

Walaupun kedudukan istimewa mengenai pendidikan telah termaktub dalam

Perlembagaan, namun pelbagai sikap akomodatif antara Melayu dan bukan Melayu

telah diwujudkan dalam usaha ke arah memantapkan lagi hubungan etnik di Malaysia.

RASIONAL PERKARA 152

Para pemimpin negara menyedari bahawa perlu diwujudkan bahasa kebangsaan

sebagai wadah komunikasi atau bahasa pertuturan umum dan bahasa rasmi negara

bagi menyatupadukan rakyat yang terdiri daripada pelbagai kaum. Hasil permuafakatan

perlembagaan, bahasa Melayu diterima sebagai bahasa kebangsaan dalam Perkara

152 Perlembagaan Malaysia. Persefahaman menjadikan bahasa Melayu sebagai

bahasa kebangsaan tidak menjejaskan penggunaan bahasa ibunda kaum lain; malah

adalah dijamin oleh Perlembagaan Malaysia.

Rasional pemilihan bahasa Melayu sebagai bahasa kebangsaan adalah kerana

bahasa Melayu menjadi lingua franca di Nusantara sejak berabad-abad lamanya, lebih

mudah dipelajari dan bersifat lebih tekal dari segi istilah dan sebutan berbanding

bahasa lain. Menyentuh bahasa Melayu sebagai lingua franca, William Mars ada

menjelaskan (Mohd. Salleh Abas, 1985):

"Bahasa Melayu yang dianggap berasal dari Semenanjung Tanah Melayu dan

telah berkembang melalui kepulauan timur dan menjadi lingua franca di dunia tersebut,

dituturkan di mana-mana di sepanjang pantai Sumatera dan digunakan tanpa campuran

apa-apa di negara Kepulauan Minangkabau dan tanah jajahannya dan difahami ke

setiap bahagian pulau."

Sebelum Perang Dunia Kedua. bahasa Melayu digunakan secara meluas bagi

tujuan rasmi seperti mesyuarat, surat-menyurat, perundangan dan kehakiman di

Negeri-Negeri Melayu Tidak Bersekutu, Jabatan Polis, dan sebagainya bagi

memudahkan urusan pentadbiran kerana kakitangannya terdiri daripada pelbagai kaum

(Mohd. Salleh Abas, 1985). Keadaan ini diperkuat lagi oleh hakikat bahawa bahasa

Melayu diterima sebagai bahasa rasmi apabila Johor menerima Penasihat Inggeris

pada tahun 1914. Sebagai contoh, dalam surat bertarikh 11 Mei 1914, Sultan Ibrahim

(Sultan Johor) menulis surat kepasa Sir Arthur Young, Gabenor Singapura (Maxwell

and Gibson 1924; dalam Mohd. Salleh Abas, 1985):

"Beta juga perlu meminta penerimaan Yang Dipertua terhadap prinsip bahawa

bahasa Melayu dan Inggeris harus diterima sebagai bahasa rasmi untuk digunakan

dalam mahkamah keadilan beta dan dalam semua jabatan kerajaan beta. Berhubungan

dengan penulisan bahasa Melayu huruf Jawi perlu diberikan pengiktirafan rasmi."

Begitu juga, pegawai-pegawai Eropah yang memegang lebih 95 peratus jawatan

Kumpulan Bahagian I perlu mempelajari bahasa Melayu, mengambil ujian berbahasa

Melayu dan dikehendaki lulus, barulah boleh ditempatkan di Persekutuan Tanah

Melayu pada ketika itu (Mohamed Suffian Hashim, 1987). Keadaan ini menunjukkan

bahawa bahasa Melayu telah diterima sebagai bahasa perantaraan rasmi walaupun

pada zaman penjajahan Inggeris. Hal ini telah diperakukan oleh Tan Siew Sin dalam

Majlis Perundangan Persekutuan, 10 Julai 1957, iaitu

"Masyarakat bukan Melayu menaruh harapan yang besar terhadap kebudayaan

dan bahasa mereka. Biar saga nyatakan, sebagai contoh, Perlembagaan Reid

sebagaimana rangka awalnya tidak menyebut apa-apa tentang mengekal dan

mengembang bahasa Cina dan Tamil, ataupun bahasa-bahasa lain. Apabila

dicadangkan kepada pemimpin Melayu bahawa perlembagaan sepatutnya dengan

eksplisit menyatakan pengekalan dan perkembangan kedua-dua bahasa Cina dan

Tamil hendaklah digalakkan dan dipelihara, mereka bersetuju. Saya sebutkan

kejadian ini untuk menunjukkan kepada mereka di luar bulatan bahawa pemimpin

Melayu pada asasnya adalah adil dan berpandangan luas."

RASIONAL PERKARA 3

Islam sebagai agama Persekutuan dalam Perkara 3 (1) Perlembagaan Malaysia

juga tidak membimbangkan kaum lain kerana kebebasan beragama dijamin dalam

Perlembagaan. Islam dipilih sebagai agama rasmi kerana telah bertapak lebih 600

tahun lampau dan banyak mempengaruhi cara hidup dan pemikiran orang Melayu

sehingga sekarang berbanding agama lain. Begitu juga, semasa penjajahan British,

kedudukan agama Islam langsung tidak diganggu dan mereka menyerahkan urusan

agama Islam kepada Raja-Raja Melayu.

Islam juga diterima sebagai agama Persekutuan kerana sesuai dengan takrif

"Melayu" seperti didefinisikan dalam Perkara 160 Perlembagaan Malaysia. Begitu juga

pada zaman penjajah melalui perjanjian damai dan persahabatan dengan Raja-Raja

Melayu, walaupun mereka berjaya mendapatkan hak untuk memberi nasihat yang

bersabit dengan pentadbiran negara, namun agama Islam dikecualikan. Sebagai

contoh, Perkara 2 perjanjian antara Negeri-Negeri Selat dan pembesar-pembesar

memerintah Negeri Sembilan bertarikh 20 Jun 1895 telah dipersetujui bahawa mereka

mengaku janji untuk menurut nasihat Residen British dalam semua hal ehwal

pentadbiran selain soal yang menyentuh agama Islam (Mohd Salleh Abas,1985). Hal

yang sama juga bagi perjanjian antara Negeri-Negeri Melayu Bersekutu dan Tidak

Bersekutu dengan pihak British. Raja-Raja Melayu mesti menerima nasihat British

dalam pentadbiran negeri kecuali adat istiadat dan agama Islam. Perlembagaan

Malayan Union 1946 dan Perjanjian Persekutuan Tanah Melayu 1948 telah menukar

peranan Inggeris daripada penasihat kepada pentadbir Persekutuan Tanah Melayu

secara langsung. Namun demikian, adat istiadat orang Melayu dan agama Islam tidak

disentuh oleh British.

Di negeri-negeri Melayu sebelum penjajahan British, penggunaan

undang¬undang Islam telah diperkenalkan dan diiktiraf seperti dalam kes Ramah lawan

Laton, Mahkamah Rayuan Selangor memutuskan bahawa undang-undang Islam ialah

undang-undang negeri dan mahkamah hendaklah mengiktiraf dan menggunakan

undang-undang tersebut (Ahmad Mohamed Ibrahim, 1997).

Hubungan Etnik

Sebagaimana yang kita sedia maklum, perlembagaan berfungsi untuk

mewujudkan satu bentuk pemerintahan negara yang adil dan mampu untuk memenuhi

tuntutan dan kehendak rakyatnya. Perlembagaan akan membolehkan pemimpin atau

pentadbir menjalankan tugasnya tanpa berlakunya penyalahgunaan kuasa. Seterusnya,

kita akan melihat sejauhmana kepentingan perlembangaan dalam konteks hubungan

etnik di Malaysia.

Menurut Hasnah Husin (2007), kewujudan perlembagaan adalah bertujuan untuk

mewujudkan satu bentuk pemerintahan yang adil dan tidak menjurus kepada

sesetengah kaum sahaja. Sebagai contoh, Perkara 152 dalam Perlembagaan

Malaysia mewartakan bahasa Melayu sebagai bahasa rasmi negara. Namun begitu,

kewujudan bahasa rasmi atau kebangsaan tidak menjejaskan bahasa ibunda kaum lain

malah bahasa ibunda mereka di jamin oleh Perlembagaan Malaysia.

Perlembagaan juga bertujuan mengawal pergerakan kerajaan dan

rakyat.Sebagai contoh, Perlembagaan Persekutuan Malaysia memperuntukkan kuasa

kepada seseorang pemerintah ataupun kerajaan agar dasar-dasar yang dijalankan oleh

kerajaan mengikut tuntutan perlembagaan. Keadaan ini secara tidak langsung akan

membentuk pembahagian kuasa dan dapat mengelakkan dominasi kuasa oleh

sesuatu pihak atau kaum. Di samping itu, Perlembagaan Persekutuan Malaysia turut

memperuntukkan kuasa kepada rakyat melalui kebebasan asasi yang termaktub pada

Perkara 5-13 dalam perlembagaan Malaysia. Hal ini menyatakan perkara yang boleh

dilakukan dan apa yang tidak boleh dilakukan. Sebagai contoh, Perkara 5(1), Tiada

seseorang pun boleh diambil nyawanya atau dilucutkan kebebasan dirinya kecuali

menurut undang-undang. Oleh hal demikian, pergerakan atau tingkah laku rakyat akan

dapat di kawal dan keharmonian serta kesejahteraan negara akan terjamin.

Perlembagaan Malaysia turut menggariskan beberapa perkara untuk Yang di-

Pertuan Agong bagi mengelakkan penyalahgunaan kuasa. Menurut Perkara 34(3),

Yang di-Pertuan Agong tidak boleh melibatkan diri secara aktif dalam apa-apa

perusahaan komersil. Hal ini mengelakkan baginda mengunakan kuasa yang ada untuk

mengaut keuntungan yang bersifat peribadi. Disamping itu, Perkara 40(1A) turut

menyatakan bahawa Yang di-Pertuan Agong dikehendaki bertindak mengikut nasihat

Perdana Menteri, yang mengetuai jemaah menteri. Langkah ini juga dapat

mengelakkan penyalahgunaan kuasa oleh pemerintah iaitu Yang di-Pertuan Agong.

Sistem politik Malaysia adalah warisan sistem politik beraja telah wujud sekian

lama. Justeru itu, sistem politik beraja telah dimaktubkan dalam perlembagaan tetapi

diwujudkan dalam konteks Raja Berpelembagaan. Menurut Shamsul Amri

Baharuddin(2007), perlembagaan bertujuan untuk menjamin kedaulatan institusi

beraja, Perlembagaan Persekutuan Malaysia memperuntukkan undang-undang melalui

Perkara 181. Oleh hal demikian, kedaulatan raja-raja melayu akan dipertahankan dan

menjadi simbol taat setia rakyat kepada institusi beraja. Di samping itu, melalui Perkara

10(4) turut menyatakan batasan hak kebebasan bersuara daripada menyentuh

kedudukan Raja-Raja, islam, orang melayu, kewarganegaraan dan seumpamanya.

Melalui lunas-lunas perlembagaan ini, kemakmuran negara kita yang mempunyai

pelbagai kaum akan sentiasa terjamin dan menjunjung institusi beraja yang

wujud sekian lama.

Perlembagaan juga menjadi wadah untuk menyelesaikan masalah khususnya

berkaitan undang-undang. Perlembagaan Persekutuan Malaysia menjadi undang-

undang tertinggi negara dan menjadi rujukan utama dalam penggubalan undang-

undang persekutuan dan negeri. Semua jenis undang-undang yang diluluskan tidak

boleh bercanggah dengan perlembagaan dan undang-undang yang bercanggah

dengan perlembagaan adalah tidak sah. Sebarang masalah dalam penggubalan

undang-undang atau rujukan apa-apa hukuman seseorang warganegara adalah

berasaskan perlembagaan..

Perlembagaan Malaysia juga berperanan dalam memastikan wujudnya keadilan

sosial antara kaum. Bagi menjamin keadilan antara kaum, kebebasan ini dihadkan.

Hal ini bermakna seseorang itu diberi kebebasan bercakap tetapi kebebasan ini

dihadkan oleb Bab I Perkara 10(2)(a) kerana seseorang itu tidak dibenarkan bercakap

mengenai isu sensitif yang boleh menimbulkan kebencian terhadap kaum lain, yang

akan mengakibatkan berlakunya persengketaan dan pergaduhan antara kaum serta

mengancam keselamatan negara. Bagi tujuan ini, Parlimen telah meluluskan pindaan

Akta Hasutan pada tahun 1970 yang mengehadkan hak kebebasan seseorang

bercakap. Akta ini tidak membenarkan seseorang itu bercakap dengan sewenang-

wenangnya sehingga menyentuh isu sensitif yang boleh menimbulkan rusuhan kaum.

Dengan ini perlembagaan menjamin keselamatan setiap rakyat daripada dianiaya.

Perlembagaan Malaysia juga menentukan supaya hak keistimewaan orang

Melayu dan bumiputera di Sabah dan Sarawak tidak boleh dipersoalkan oleh

mana-mana pihak. Hal ini kerana keistimewaan ini adalah jaminan awal sebelum

Persekutuan Tanah Melayu merdeka dan sebelum Sabah dan Sarawak bersetuju

memasuki Malaysia pada tahun 1963. Antara perkara yang dikaitkan dengan hak

keistimewaan yang diperuntukkan kepada orang melayu ialah Tanah Simpanan

Melayu, kuota dalam perkhidmatan awam,biasiswa kerajaan,pendidikan awam,lessen

perdagangan dan permit (Paimah Atoma,2008) Walau bagaimanapun semua

warganegara Malaysia, tanpa mengira kaum adalah sama rata di sisi undang-undang

(Perkara 8 (1)), bebas menganut dan mengamal agama masing-masing (Perkara 11(1))

dan berhak memiliki harta (Perkara 13). Selain perkara di atas, terdapat juga

peruntukan mengenai hak pelajaran (Perkara 12 (1)) yang menegaskan bahawa

tidaklah boleh ada perbezaan terhadap mana-mana warganegara semata-mata atas

sebab agama, kaum, keturunan atau tempat lahir untuk kemasukan dan bayaran yuran

ke institusi pendidikan yang diselenggarakan oleb kerajaan. Oleh itu, isu-isu yang

memperjuangkan hak sama rata antara bumiputera dan bukan bumiputera perlu di

ambik perhatian serius kerana ini akan mengancam keharmonian negara. Pihak yang

menuntut hak sama rata ini juga perlu meneliti isu ini daripada sudut perundangan dan

perlembagaan agar peristiwa berdarah 13 Mei 1969 tidak berulang.

Bagi menjamin kesetiaan rakyat, Perlembagaan Persekutuan Malaysia turut

menggariskan perkara mengenai unsur taat setia. Perkara 24 menyatakan bahawa

seseorang itu akan diperintah dilucutkan kerakyatannya sekiranya kerajaan Malaysia

berpuas hati bahawa seseorang itu telah memperoleh kerakyatan negara lain.

Manakala Perkara 25 menyatakan bahawa seseorang itu diarahkan dilucutkan

kerakyatannya sekiranya terbukti yang dia tidak setia atau tidak suka kepada negara ini.

Oleh hal demikian, keharmonian serta kemakmuran negara tidak akan tercalar

disebabkan perbuatan tidak setia ataupun belot pada negara dan derhaka kepada Yang

di-Pertuan agong.

Menurut Mustafa Ishak ( 2006), dalam karyanya Politik dan Pemerintahan

Negara, perlembagaan mempunyai peranan penting dalam memastikan keutuhan dan

kestabilan sesebuah negara. Kerajaan adalah unsur yang tidak kekal dalam

pembentukan negara, dan apabila berlaku pertukaran kerajaan maka perlembagaan

akan berperanan untuk memberi panduan dan rujukan mengenai urusan perlantikan

dan pemilihan pemerintah. Oleh hal yang demikian, kestabilan negara akan terus

bertahan kerana kerajaan yang baru akan mengikut lunas undang-undang yang

digariskan dalam perlembagaan. Mustafa Ishak ( 2006) turut menyatakan, kerajaan

yang berpelembagaan dikatakan wujud apabila sesebuah negara diperintah menurut

undang-undang dan prinsip-prinsip perlembagaan dan prosedur pemilihan pemerintah

itu selari dengan peraturan dan panduan perlembagaan

KESIMPULAN

Displin dan persefahaman merupakan elemen yang penting kepada

kesjahteraan dan harmoni sesebuah negara apatah lagi negara tersebut dihuni oleh

pelbagai kaum. Di Malaysia sejak ditubuhkan, perlembagaan persekutuan telah Berjaya

mengekalkan keharmonian dengan menyediakan garis panduan kepada semua rakyat

serta agensi kerajaan yang harus dipikul serta perkara-perkara yang perlu difahami

demi mengekalkan keamanaan yang sefang dinikmati.

Walaupun wujud beberapa isu mengenai kandungan perlembagaan yang sedia

ada namun ia tidak mengugat kepentingannya kepada rakyat dan negara.

Bibliografi

Shuid, Mahdi & Yunus, Mohd. Fauzi (2001). Malaysian Studies, p. 50. Longman. ISBN

983-74-2024-3.

Putra, Tunku Abdul Rahman (1986). Political Awakening, p. 31. Pelanduk Publications.

ISBN 967-978-135-6.

Abdul Aziz Bari (2003) Perlembagaan Malaysia: Asas-Asas Dan Masalah,Dewan bahasa Dan Pustaka ISBN: 9836271856

Kuasa-kuasa Polis Diraja Malaysia (Lembaga Penyelidik Undang-undang)International Law Book  Services

Noor Aziah Mohd Awal (2005)Pengenalan Kepada Sistem Perundangan di Malaysia () International Law Book  Services