- 1 -

DALAM MAHKAMAH RAYUAN MALAYSIA

RAYUAN JENAYAH B-05(LB)-332-12/2015

(Perbicaraan Jenayah Mahkamah Tinggi Shah Alam No: 45A-101-05/2013)

ANTARA

PENDAKWA RAYA ... PERAYU

DAN

SYAHRANI BIN ISHAK ... RESPONDEN

KORAM

MOHD ZAWAWI SALLEH, HMR

AHMADI HAJI ASNAWI, HMR

KAMARDIN HASHIM, HMR

- 2 -

PENGHAKIMAN MAHKAMAH

Pendahuluan

[1] Ini ialah rayuan yang dikemukakan oleh Pendakwa Raya

Malaysia (“perayu”) terhadap keputusan Mahkamah Tinggi Shah

Alam bertarikh 25.11.2015 yang telah melepaskan dan

membebaskan responden di akhir kes pendakwaan atas satu

pertuduhan mengedar dadah berbahaya di bawah seksyen

39B(1)(a) Akta Dadah Berbahaya 1952 (“ADB 1952”) yang boleh

dihukum di bawah seksyen 39B(2) ADB 1952 (“pertuduhan

pertama”).

[2] Responden telah dihadapkan dengan 2 (dua) pertuduhan

seperti berikut:-

Pertuduhan Pertama:

“Bahawa kamu pada 3 Disember 2012 jam lebih kurang

12.10 petang di rumah beralamat No. 33, Jalan Kemboja 5A,

Taman Kemboja 5, Bukit Sentosa 8, Bukit Sentosa di dalam

Daerah Hulu Selangor di dalam Negeri Selangor Darul

Ehsan telah mengedar dadah berbahaya iaitu 18.0 gram

Heroin dan 7.7 gram Monoacetylmorphines, dan dengan itu

kamu telah melakukan suatu kesalahan di bawah Seksyen

39B(1)(a) Akta Dadah Berbahaya 1952 dan boleh dihukum

di bawah Seksyen 39B(2) Akta yang sama.”

- 3 -

Pertuduhan Kedua

“Bahawa kamu pada 3 Disember 2012 jam lebih kurang

12.10 petang di rumah beralamat No. 33, Jalan Kemboja 5A,

Taman Kemboja 5, Bukit Sentosa 8, Bukit Sentosa di dalam

Daerah Hulu Selangor di dalam Negeri Selangor Darul

Ehsan telah memilikki dadah berbahaya iaitu

Methamphetamine sejumlah berat 4.22 gram, dan dengan

itu kamu telah melakukan suatu kesalahan di bawah

Seksyen 12(2) Akta Dadah Berbahaya 1952 dan boleh

dihukum di bawah Seksyen 12(3) Akta yang sama.”.

[3] Bagi pertuduhan pertama, responden tidak mengaku

bersalah dan minta dibicarakan. Di akhir kes pendakwaan, Yang

Arif Hakim Mahkamah Tinggi (Y.A Hakim Bicara) telah memutuskan

bahawa pihak pendakwaan telah gagal membuktikan suatu kes

prima facie dan responden telah dilepaskan dan dibebaskan

daripada pertuduhan tersebut tanpa dipanggil membela diri.

[4] Bagi pertuduhan kedua pula, responden telah mengaku

bersalah dan setelah mendengar hujahan kedua-dua pihak, Y.A

Hakim Bicara telah mensabitkan responden dan menjatuhkan

hukuman penjara 3 (tiga) tahun daripada tarikh dia ditangkap

(3.12.2012).

[5] Pendakwa Raya hanya merayu terhadap keputusan Y.A

Hakim Bicara yang telah melepaskan dan membebaskan

responden bagi pertuduhan pertama.

- 4 -

[6] Kami telah mendengar rayuan ini pada 29.11.2016 dan di

akhir pendengaran, kami memutuskan bahawa rayuan perayu tidak

bermerit. Kami menolak rayuan perayu dan mengekalkan perintah

pelepasan dan pembebasan yang dibuat oleh Y.A Hakim Bicara.

Kini kami zahirkan alasan-alasan terperinci keputusan kami.

Fakta Kes

[7] Fakta kes ini tidak begitu rumit dan bolehlah diringkaskan

seperti berikut –

(a) Tempat kejadian ialah sebuah rumah beralamat di No.

33, Jalan Kemboja 5A, Taman Kemboja 5, Bukit

Sentosa 8, Bukit Sentosa, Selangor (“rumah tersebut”).

(b) Pada 3.12.2012, jam lebih kurang 12.10 petang, S/Insp

Ranlan Rose bin Ibrahim (“SP6”) bersama-sama

dengan sepasukan anggota polis dari Bahagian

Siasatan Jenayah Narkotik Selangor telah membuat

serbuan di rumah tersebut.

(c) Apabila mereka sampai di rumah tersebut, pintu rumah

didapati terbuka tetapi pintu grill berkunci. Mereka

memperkenal diri sebagai polis dan mengetuk pintu

hadapan rumah tersebut beberapa kali tetapi tidak

dibuka. Oleh itu, SP6 telah mengarahkan salah

seorang anggota serbuan untuk memecahkan pintu grill

rumah tersebut.

- 5 -

(c) Apa yang terjadi seterusnya ialah SP6 telah memasuki

rumah tersebut dan mengatakan bahawa beliau melihat

responden sedang melarikan diri kearah tingkap tingkat

atas rumah tersebut. SP6 terus mengejar responden

bersama-sama anggota lain. Apabila sampai di tingkat

atas, SP6 mengatakan bahawa beliau melihat

responden sedang berdiri di tepi sebuah tingkap di

dalam sebuah bilik dan cuba mencampakkan sesuatu

melalui tingkap bilik tersebut.

(d) Dikatakan telah berlaku sedikit pergelutan antara SP6,

anggotanya dan responden tetapi akhirnya responden

telah berjaya ditangkap. Pada masa yang sama, SP6

bersama-sama anggotanya telah merampas 1 (satu)

bungkusan plastik lutsinar yang telah pecah dan

mengandungi bahan-bahan yang disyakki heroin yang

sedang dipegang oleh responden. Dikatakan bahawa

kandungan bungkusan plastik lutsinar itu bertaburan di

atas lantai di tepi tingkap bilik tersebut dan SP6

mengarahkan anggotanya untuk mengutip dan

mengumpul semula bahan-bahan tersebut.

(e) Di atas lantai itu juga dijumpai 1 (satu) beg plastik yang

tertera perkataan “BODY GLOVE” dan apabila SP6

membukanya, didapati di dalamnya 1 (satu) bungkusan

plastik mengandungi bahan yang disyakki heroin.

- 6 -

(f) Pemeriksaan terhadap badan responden menjumpai: 1

(satu) beg kecil warna hitam yang tertera perkataan

“ULTRA THIN” di bahagian pinggang responden.

Apabila ia dibuka, didapati 1 (satu) ikatan plastik lutsinar

yang mengandungi bahan yang disyakki syabu.

(g) Dalam serbuan itu juga, SP6 dan pasukannya telah

merampas eksibit-eksibit berikut:-

(i) 1 (satu) alat pemanas tertera perkataan “SEALER”.

(ii) 1 (satu) alat pemanas tertera perkataan “IMPULSE

SEALER”;

(iii) 2 dua bungkusan plastik lutsinar kosong 2 ½ x 3 ½

bersaiz 04;

(iv) 1 (satu) sudu besi;

(v) 1 (satu) bungkusan plastik mengandungi straw

pelbagai warna; dan

(vi) Sebuah kereta Toyota Hilux No. Pendaftaran CCM

229 dan 1 (satu) rangkai kunci yang diambil dari

poket seluar responden.

Keputusan Di Akhir Kes Pendakwaan

[8] Setelah membuat penilaian maksimum terhadap kes pihak

pendakwaan, Y.A Hakim Bicara telah memutuskan bahawa pihak

- 7 -

pendakwaan telah gagal mewujudkan satu kes prima facie

terhadap responden berhubung dengan pertuduhan pertama.

Justeru, responden telah dilepaskan dan dibebaskan tanpa

dipanggil membela diri.

[9] Pada intipatinya, alasan-alasan Y.A Hakim Bicara apabila

memutuskan untuk melepaskan dan membebaskan responden

berhubung dengan pertuduhan pertama bolehlah diringkaskan

seperti berikut:-

(a) Pihak pendakwaan telah gagal untuk membuktikan

bahawa responden mempunyai milikan terhadap dadah

berbahaya yang menjadi hal perkara pertuduhan

kerana rumah tersebut dihuni oleh 4 (empat) orang

yang lain;

(b) Kredibiliti SP6 dipertikaikan kerana beliau telah

memberi keterangan yang bercanggah. Pada mulanya

SP6 mengatakan rumah tersebut mempunyai 1 (satu)

tingkat tetapi kemudiannya mengatakan bahawa rumah

tersebut mempunyai 2 (dua) tingkat;

(c) Pihak pendakwaan telah gagal untuk memanggil

anggota dan/atau anggota-anggota serbuan yang telah

memecahkan pintu grill dan turut sama mengejar

responden ke tingkat atas bersama-sama dengan SP6

dan bergelut dengan responden. Oleh itu, keterangan

- 8 -

SP6 mengenai perkara ini tidak disokong oleh mana-

mana keterangan lain bagi memberi keyakinan kepada

Mahkamah mengenai kebenarannya;.

(d) Pihak pendakwaan telah gagal untuk memanggil

anggota-anggota serbuan yang ditempatkan di

belakang rumah tersebut untuk membuat pemerhatian

bagi mengesahkan bahawa sebenarnya responden

telah cuba untuk mencampak sesuatu melalui tingkap

bilik berkenaan;

(e) Pihak pendakwaan gagal untuk mendedahkan melalui

keterangan Mohammad Amirul Fauzi bin Zainoddin

(“SP2”) dan Badarul Hisham bin Zainoddin (“SP4”)

bahawa sebenarnya terdapat 2 (dua) lagi orang yang

ditangkap di rumah tersebut (“Zamani dan Fakru Rizal)

pada masa material. Kedua-dua orang yang ditangkap

ini berkemungkinan besar adalah penyewa dan/atau

penghuni bilik berkenaan.

(f) Pihak pendakwaan gagal membuktikan bahawa

responden adalah penyewa rumah tersebut; dan

(g) Telah berlaku kesilapan-kesilapan dokumentasi yang

disediakan oleh SP6.

- 9 -

Rayuan

[10] Alasan utama yang dikemukakan oleh Timbalan Pendakwa

Raya (“TPR”) terpelajar untuk mencabar keputusan Y.A Hakim

Bicara ialah bahawa beliau terkhilaf apabila memutuskan pihak

pendakwaan telah gagal membuktikan bahawa responden

mempunyai milikan terhadap dadah yang menjadi hal perkara

pertuduhan pertama.

[11] TPR terpelajar berhujah bahawa pihak pendakwaan telah

berjaya membuktikan melalui keterangan SP6 bahawa apabila

serbuan dibuat, SP6 melihat responden berada di tangga di dalam

rumah tersebut dan kemudiannya telah berlari naik ke tingkat atas.

SP6 telah mengejar responden dan mendapati responden berdiri

berhampiran dengan sebuah tingkap di dalam bilik dan cuba

mencampakkan sesuatu. Satu pergelutan telah berlaku di rumah

tersebut tetapi responden akhirnya berjaya ditangkap.

[12] TPR seterusnya menghujahkan bahawa keadaan responden

yang dilihat sedang memegang bungkusan berisi dadah berbahaya

dan perbuatan cuba mencampakkannya melalui tingkap jelas

menunjukkan bahawa dia mempunyai milikan fizikal terhadap

dadah berbahaya yang menjadi hal perkara pertuduhan.

Tambahan pula, perbuatan responden yang melarikan diri apabila

SP6 dan anggotanya memperkenalkan diri mereka sebagai polis

boleh dibuat inferen bahawa responden mempunyai pengetahuan

mengenai kandungan bungkusan tersebut. Oleh itu mens rea telah

- 10 -

dibuktikan.

[13] Bagi menyokong hujahnya, TPR terpelajar merujuk kepada

kes-kes berikut –

(i) Siew Yoke Keong v P.P [2013] 4 CLJ 149;

(ii) P.P v Badrulsham bin Baharom [1987] 1 LNS 72;

(iii) Johar Mustapha v P.P [2009] 6 CLJ 193; dan

(iv) P.P v Denish Madhavan [2009] 2 CLJ 209.

[14] Sebaliknya, peguambela terpelajar responden berhujah

bahawa Y.A Hakim Bicara telah meneliti keterangan SP6 dengan

cermat dan memutuskan untuk menolak keterangan beliau kerana

terdapat banyak kecacatan dan kelemahan. Kredibiliti SP6 tidak

menyakinkan Mahkamah. Terdapat beberapa aspek keterangan

SP6 yang meragukan, antara lain ialah –

(a) SP6 dan anggotanya dikatakan telah bergelut dengan

responden yang dikatakan cuba mencampakkan

sesuatu melalui tingkap, namun anggota yang terlibat

tidak dipanggil memberi keterangan bagi menyokong

keterangan SP6;

(b) Jika benar telah berlaku pergelutan antara SP6,

anggotanya dan responden serta bungkusan plastik

lutsinar yang dipegang oleh responden telah pecah,

- 11 -

sudah tentu akan terdapat kesan serbuk dadah

berkenaan pada pakaian dan badan responden. Tidak

ada keterangan yang dikemukakan oleh pihak

pendakwaan mengenai perkara ini.

(c) Persoalan juga berbangkit mengenai sama ada

responden ialah seorang penyewa dan/atau penghuni

rumah tersebut. Justeru, tidak ada “nexus” antara

dadah yang dijumpai di dalam bilik tersebut dan

responden. Perlu ditekankan bahawa pihak

pendakwaan mendakwa bahawa di atas lantai bilik

tersebut telah dijumpai 1 (satu) beg plastik yang tertera

“BODY GLOVE” yang di dalamnya didapati 1 (satu)

bungkusan plastik yang mengandungi bahan yang

disyakki heroin yang juga menjadi hal perkara

pertuduhan pertama.

[15] Sebelum kami membincangkan hujah-hujah yang

dikemukakan oleh pihak-pihak, kami ingin membuat pemerhatian

yang berikut –

(a) Hampir keseluruhan alasan yang dikemukakan oleh

TPR untuk mencabar keputusan Y.A Hakim Bicara

adalah berkisar kepada penemuan fakta, terutamanya

mengenai kredibiliti dan kebolehpercayaan keterangan

SP6.

- 12 -

(b) Adalah menjadi undang-undang mantap bahawa

kredibiliti dan kebolehpercayaan seseorang saksi

adalah merupakan domain hakim bicara. Mahkamah

yang mendengar rayuan terhadap penemuan fakta

oleh hakim bicara hendaklah mengambil sikap berhati-

hati untuk mengakaskan penemuan fakta tersebut.

Dalam kes Muniandy & Ors v P.P [1966] 1 LNS 110,

Mahkamah Persekutuan menegaskan –

“We appreciate that this Court should not lightly

differ from the views of the trial Judge since he

had the advantage of seeing and hearing the

witnesses whose demeanour he was able to

study in order to form his opinion as to their

credibility. However, in certain circumstances, it

would be right and proper to do so. As was said

by Lord Greene MR in Yuill v. Yuill:

We were reminded of certain well-known

observations in the House of Lords dealing with

the position of an appellate Court when the

judgment of the trial Judge has been based in

whole or in part on his opinion of the demeanour

of witnesses. It can, of course, only be on the

rarest occasions, and in circumstances where

the appellate Court is convinced by the plainest

considerations, that it would be justified in finding

that the trial Judge had formed a wrong opinion.

But when the Court is so convinced it is, in my

opinion, entitled and indeed bound to give effect

to its conviction. It has never been laid down by

the House of Lords that an appellate Court has

- 13 -

no power to take this course. Puisne Judges

would be the last persons to lay claim to

infallibility, even in assessing the demeanour of a

witness. The most experienced Judge may,

albeit rarely, be deceived by a clever liar, or led

to form an unfavourable opinion of an honest

witness, and may express his view that his

demeanour was excellent or bad as the em may

be. Most experienced Counsel can, I have no

doubt, recall at least one case where this has

happened to their knowledge. I may further point

out that an impression as to the demeanour of a

witness ought not to be adopted by a trial Judge

without testing it against the whole of the

evidence of the witness in question. If it can be

demonstrated to conviction that a witness whose

demeanour has been praised by the trial Judge

has on some collateral matter deliberately given

an untrue answer, the favourable view formed by

the Judge as to his demeanour must necessarily

lose its value.”.

(Lihat juga Herchun Singh & Ors v PP [1969] 2 MLJ 209;

[1969] 1 LNS 52, FC), Clarke v Edinburgh and District

Tramways Co Ltd (1919) SC35; Powell and Wife v

Streathem Manor Nursing Home (1935) AC 243; Lai Him

Hon & Ors v PP [1981] 1 MLJ 84; [1980] 1 LNS 197;

Kandasamy v Mohamed Mustafa [1983] 2 MLJ 85; [1983]

CLJ 7 (Rep)).

(c) Dalam kes Elliston v Glencore Services (UK) Ltd [2006]

EWCA Civ 407, Mahkamah Rayuan United Kingdom

- 14 -

menyatakan –

“23. It is axiomatic that this court only very rarely

reverses a trial judge's findings of primary fact, and

then only if it is satisfied that the trial judge was plainly

wrong. The authorities cited by Mr Choudhury, if

authority is needed for the proposition, make that

manifestly clear. The question, however, is whether, in

the light of the arguments presented to us on each

side, we can be so satisfied in this case.

24. I make the further point that it is all too easy for

an appellate court to criticise individual sentences or

infelicities of language or reasoning of a trial judge,

notwithstanding that at the end of the day his judgment

on the entirety of the evidence may well have been

correct. A judgment should be looked at in the round,

particularly where the outcome depends on the judge's

assessment of the credibility of the respective

witnesses. It should not be picked over or construed

as though it were a piece of legislation or a complex

commercial contract. Nor should a judge be criticised

for not mentioning every item of evidence.”.

(d) Walaupun SP6 ialah seorang pegawai polis dan seksyen

114(e) Akta Keterangan 1950 boleh dipakai terhadap

keterangannya, namun keterangan seseorang pegawai polis

hendaklah diperlakukan seperti saksi-saksi lain. Dalam kes

Kesavan a/l Krishnan v Pendakwa Raya [2015] 6 CLJ

163 (CA), Mahkamah menyatakan –

“[40] Adalah tidak dipertikaikan bahawa keterangan

saksi-saksi polis hendaklah diterima jika keterangan

- 15 -

tersebut didapati munasabah (lihat P.P v Mohamed Ali

[1962] MLJ 257; P.P v Aedy Osman [2009] 1 LNS 13;

P.P v Abdul Latif bin Sakimin [2005] 6 MLJ 351].

Pada pandangan kami, proposisi undang-undang

bahawa keterangan saksi-saksi polis hendaklah secara

prima facie diterima oleh Mahkamah tidak boleh dipakai

secara universal tanpa pengecualian. Ia banyak

bergantung kepada fakta dan keadaan yang wujud

dalam sesuatu kes.

[41] Dalam kes State and Raymond Titus [High

Court Ref No: 13858], Mahkamah Tinggi Afrika Selatan

membincangkan mengenai pendekatan yang perlu

diambil dalam menilai keterangan saksi polis seperti

berikut:

"[11] As noted earlier, the fact that Horn was a

policeman did not per se entitle his evidence to

greater weight than that of the accused nor constitute

a basis for laying caution to rest. It is true that the

accused in the present case, if he was guilty, had a

motive to testify dishonestly, ie to avoid conviction

and punishment; but this is true in virtually every

criminal case. Furthermore, and while one naturally

does not expect a policeman to lie and falsely

implicate an accused person, it is unfortunately not

possible to say that this never happens. Police

officials may have a desire to obtain convictions,

particularly where a suspect is known to them as a

person who has had previous brushes with the law or

is one whom they suspect for other reasons (not

founded in the evidence before the court) of having

engaged in criminal activity. I do not for a moment

suggest that the majority of policeman would behave

in this way but, where an accused protests his

- 16 -

innocence, one cannot dismiss it out of hand as being

by its very nature a far-fetched possibility.”.

[42] Kami bersetuju dengan pendekatan yang

diambil oleh kes di atas dan berpendapat ia

merupakan pendekatan yang betul dalam

mempertimbangkan keterangan yang diberikan oleh

saksi-saksi agensi-agensi penguatkuasa, termasuklah

saksi polis.

…

[44] Mengenai kes Mohamad Ali (supra), kami ingin

membuat beberapa ulasan. Kes ini diputuskan

sebelum kes Loo Kow Chai & Anor v P.P [2003] 2

AMR 89 dan Balachandran v P.P [2005] 1 CLJ 85

yang memutuskan bahawa kesemua keterangan yang

dikemukakan oleh pihak pendakwaan hendaklah

tertakluk kepada penilaian maksimum. Terdapat juga

kes-kes di mana saksi-saksi polis telah diputuskan

oleh Mahkamah mereka-reka, menokok tambah atau

membunga-bungai (embellished) keterangan bagi

menyokong kes pendakwaan (lihat P.P v Wong Moy

[1988] 3 MLJ 280; Chan King Yu v P.P [2009] 1 CLJ

601; P.P v Yap Boon Chong [1992] 2 CLJ 1257; P.P

v Foong Sek Hoong [1989] 2 CLJ (Rep) 314).”.

(e) Beban adalah terletak di atas pihak pendakwaan untuk

membuktikan keseluruhan kes tanpa keraguan yang

munasabah. Frasa “keraguan munasabah” telah banyak

diperkatakan. Bagi tujuan penghakiman ini, kami memetik

keputusan kes Singapura, Jagathesan s/o Krishnasamy v

Public Prosecutor [2006] SLR 66 apabila Mahkamah

memutuskan –

- 17 -

“61. To summarise, the Prosecution bears the burden

of proving its case beyond reasonable doubt. While this

does not mean that the Prosecution has to dispel all

conceivable doubts, the doctrine mandates that, at the

very least, those doubts for which there is a reason that

is, in turn, relatable to and supported by the evidence

presented, must be excluded. Reasonable doubt might

also arise by virtue of the lack of evidence submitted,

when such evidence is necessary to support the

Prosecution’s theory of guilt. Such a definition of

reasonable doubt requires the trial judge to apply his

mind to the evidence; to carefully sift and reason

through the evidence to ensure and affirm that his

finding of guilt or innocence is grounded entirely in logic

and fact. A trial judge must also bear in mind that the

starting point of the analysis is not neutral. An accused

is presumed innocent and this presumption is not

displaced until the Prosecution has discharged its

burden of proof. Therefore, if the evidence throws up a

reasonable doubt, it is not so much that the accused

should be given the benefit of the doubt as much as the

Prosecution’s case simply not being proved. In the final

analysis, the doctrine of reasonable doubt is neither

abstract nor theoretical. It has real, practical and

profound implications in sifting the innocent from the

guilty; in deciding who should suffer punishment and

who should not. The doctrine is a bedrock principle of

the criminal justice system in Singapore because while

it protects and preserves the interests and rights of the

accused, it also serves public interest by engendering

confidence that our criminal justice system punishes

only those who are guilty.”.

- 18 -

Keputusan Mahkamah Ini

[16] Teras kes pendakwaan ialah keterangan SP6, iaitu ketua

pasukan serbuan. Atas risiko mengulang, SP6 menyatakan

bahawa apabila beliau tiba di rumah tersebut, pintu grill adalah

berkunci dan mengarahkan ia dipecahkan. Apabila masuk ke

dalam rumah tersebut, SP6 melihat responden berlari ke tingkat

atas dan cuba mencampakkan sesuatu melalui tingkap sebuah

bilik. Satu pergelutan berlaku dan SP6 bejaya merampas 1 (satu)

bungkusan plastik lutsinar yang telah pecah dan mengandungi

bahan-bahan yang disyakki heroin yang sedang dipegang oleh

responden.

[17] Tidak syak lagi, keterangan SP6, jika diterima oleh Y.A

Hakim Bicara, tentu dapat membuktikan bahawa responden

mempunyai milikan dadah berbahaya yang menjadi hal perkara

pertuduhan pertama.

[18] Kami bersetuju dengan hujah TPR bahawa keterangan

seseorang polis tidak perlu disokong oleh keterangan lain.

Terdapat banyak kes yang telah diputuskan yang menyokong

proposisi undang-undang tersebut. Dalam kes Tahir v State

(Delhi) [1996] 3 SCC 338, Hakim D.A.S Anand menyatakan:

“Where the evidence of the police officials, after

careful scrutiny, inspires confidence and is found to be

trustworthy and reliable, it can form basis of conviction

and the absence of some independent witness of the

- 19 -

locality to lend corroboration to their evidence does not

in any way affect the creditworthiness of the

prosecution case.”.

[19] Walau bagaimanapun, isu sama ada keterangan seseorang

saksi, termasuklah saksi polis, perlu disokong oleh keterangan lain

adalah bergantung kepada fakta dan keadaan yang wujud dalam

sesuatu kes. Sekiranya keterangan tersebut, selepas diteliti dari

segala aspek, didapati boleh dipercayai, keterangan sokongan

tidak diperlukan. Jika sebaliknya, Mahkamah perlu melihat kepada

keterangan lain yang boleh mengesahkan atau menyokong apa

yang didiposkan oleh saksi tersebut. Dalam hubungan ini,

pandangan Mahkamah Agong India dalam kes Takhaji Hiraji v

Thakore Kubersing Chamansing AIR 2001 SC 2328, boleh

dijadikan pandangan –

“19. … It is true that if a material witness, which

would unfold the genesis of the incident or an essential

part of the prosecution case, not convincingly brought

to fore otherwise, or where there is a gap or infirmity in

the prosecution case which could have been supplied

or made good by examining a witness which though

available is not examined, the prosecution case can be

termed as suffering from a deficiency and withholding

of such a material witness would oblige the Court to

draw an adverse inference against the prosecution by

holding that if the witness would have been examined

it would not have supported the prosecution case. On

the other hand if already overwhelming evidence is

- 20 -

available and examination of other witnesses would

only be a repetition or duplication of the evidence

already adduced, non-examination of such other

witnesses may not be material.”.

[20] Kami mendapati Y.A Hakim Bicara telah meneliti keterangan

SP6 dengan cermat dan berhati-hati. Y.A Hakim Bicara

memfokuskan mindanya terhadap persoalan-persoalan berikut –

(a) sama ada sebenarnya SP6 telah mengejar responden

yang sedang melarikan diri ke tingkat atas rumah

tersebut. Nampaknya, Y.A Hakim Bicara meragui fakta

ini. Dalam keadaan tersebut, beliau memerlukan

sokongan dan pengesahan saksi-saksi relevan yang

lain. Pada masa tersebut, Mohammed Amirul Fauzi bin

Zainoddin (“SP2”) dan Badarul Hisham bin Zainoddin

(“SP4”) berada di bahagian tingkat bawah rumah

tersebut. Malangnya, mengikut Y.A Hakim Bicara, pihak

pendakwaan tidak mengemukakan apa-apa soalan

kepada mereka untuk mengesahkan perkara ini.

Berdasarkan kedudukan SP2 dan SP4 di dalam rumah

tersebut, mereka sudah tentu dapat mengesahkan atau

menafikan hal tersebut.

(b) SP6 menyatakan bahawa telah terjadi pergelutan

antara dia, anggotanya dan responden. Selain

daripada keterangan lisan SP6, tiada saksi lain,

- 21 -

termasuklah anggota serbuan yang dikatakan terlibat

dalam pergelutan tersebut dipanggil, untuk memberi

keterangan.

[21] Secara khusus, Y.A Hakim Bicara meragui kredibiliti SP6

atas sebab-sebab yang berikut –

(a) SP6 telah memberikan keterangan yang tidak benar

apabila menyatakan rumah tersebut ialah sebuah

rumah setingkat.

(b) SP6 telah membuat laporan tangkapan yang ditanda

sebagai Eks. P5. Dalam laporan tersebut, SP6

memberikan gambaran seolah-olah hanya responden

seorang sahaja yang ditangkap pada hari tersebut.

Namun, semasa pemeriksaan balas, SP6 mengakui

bahawa sebenarnya terdapat 4 (empat) lagi tangkapan

lain pada hari yang sama di rumah yang sama.

Laporan tangkapan ialah seperti berikut:-

Eksibit Bukit

Sentosa Tangkapan Pada/Dalam Badan Waktu

P5 6396/12 Syahrani (OKT) Methamphetamine 13:43

D28 6399/12 Zamzani Heroin 14:00

D29 6401/12 Fakru Rizal Heroin 15:27

D30 6403/12 Badarul Hisham (SP4) Air kencing positif 15:27

D31 6404/12 Amirul Fauzi (SP2) Tiada 15:48

- 22 -

(c) SP6 mengakui terdapat kesilapan dalam menyediakan

dokumentasi eksibit yang dirampas, termasuklah

gambar-gambar yang dirakamkan sewaktu di balai.

[22] Kami sendiri telah meneliti keterangan SP6. Kami mendapati

keterangan SP6 mempunyai banyak kelemahan. Kami bersetuju

dengan hujah TPR bahawa percanggahan dalam keterangan

mengenai bilangan tingkat rumah tersebut tidak material dan tidak

boleh memusnahkan asas kes pihak pendakwaan. Proposisi

undang-undang mengenai hal ini adalah banyak. Dalam kes

Gunalan Ramachandran v P.P [2006] 1 CLJ 857 Mahkamah

menyatakan –

“Minor discrepancies are possible even in the version

of truthful witnesses and such minor discrepancies

only add to the truthfulness of their evidence (Sidhan

v. State of Kerala [1986] Cri LJ 470, 473 (Ker)). But

discrepancies in the statements of witnesses on

material points should not be lightly passed over,

as they seriously affect the value of their

testimony (Brij Lal v. Kunwar, 36 A 187: 18 CWN

649: A 1914 PC 38). The main thing to be seen is

whether the inconsistencies go to the root of the

matter or pertain to insignificant aspects thereof. In the

former case, the defence may be justified in seeking

advantage of the incongruities obtaining in the

evidence. In the latter, however no such benefit may

be available to it (Krishna Pillai Sree Kumar v. State

of Kerala A [1981] SC 1237, 1239: 1981 Cri LJ

734).”.

(Penekanan ditambah).

- 23 -

[23] Dalam nada yang sama, Mahkamah Agung India dalam kes

State of U.P. v Naresh [2011] 4 SCC 324 menyatakan –

“Therefore, mere marginal variations in the statements

of a witness cannot be dubbed as improvements as

the same may be elaborations of the statement made

by the witness earlier. The omissions which amount

to contradictions in material particulars i.e. go to

the root of the case/materially affect the trial or

core of the prosecution's case, render the

testimony of the witness liable to be discredited.”.

(Penekanan ditambah).

[24] Jika kita melihat percanggahan tersebut secara berasingan

dan terpisah, mungkin ia tidak menjejaskan kredibiliti SP6. Namun,

jika dilihat aspek keterangan SP6 secara keseluruhan, kami

berpendapat bahawa keterangan SP6 tidak boleh diterima begitu

sahaja (“on its face value”). Banyak kesilapan yang dilakukan oleh

SP6, termasuklah dalam perkara-perkara mudah, remeh dan rutin

(“routine”) seperti penyediaan dokumentasi eksibit yang dirampas.

SP6 juga nampaknya tidak mendedahkan keseluruhan cerita

mengenai apa yang terjadi di rumah tersebut, termasuklah

penangkapan 2 (dua) orang lagi lelaki di rumah terebut pada hari

kejadian. TPR menghujahkan bahawa penangkapan 2 (dua) orang

lagi lelaki adalah merupakan satu kes yang berasingan dan tidak

berkaitan dengan kes ini. Dengan hormat, kami tidak bersetuju

kerana Mahkamah berhak untuk mendapatkan gambaran penuh

- 24 -

mengenai peristiwa yang berlaku memandangkan tangkapan

dibuat di rumah yang sama dan pada masa yang hampir sama.

[25] Kami tidak dapat memahami keputusan pihak pendakwaan

untuk tidak memanggil beberapa anggota serbuan lain yang terlibat

secara langsung atau bersama-sama dengan SP6 dalam

menangkap repsonden, terutamanya anggota yang terlibat dalam

pergelutan bersama SP6 dengan responden dibilik tingkat atas

rumah tersebut. Keterangan ini penting kerana walaupun plastik

yang mengandungi heroin yang dipegang oleh responden

dikatakan pecah dan kandungannya bertaburan di atas lantai, bukti

tidak dikemukakan mengenai kesan serbuk dadah tersebut pada

badan dan pakaian responden.

[26] Pada hemat kami, keraguan Y.A Hakim Bicara mengenai

kredibiliti dan kebolehpercayaan SP6 adalah berasas. Banyak

persoalan yang berbangkit yang tidak terjawab berhubung dengan

beberapa aspek keterangan SP6.

[27] Berhubung dengan 1 (satu) beg plastik yang tertera “BODY

GLOVE” yang dijumpai di atas lantai bilik tersebut, yang di

dalamnya terdapat 1(satu) bungkusan plastik yang mengandungi

dadah heroin, kami berpendapat tidak ada keterangan yang kukuh

yang boleh mengaitkannya dengan responden.

- 25 -

[28] Pihak pendakwaan cuba membuktikan bahawa responden

ialah penyewa bilik tersebut dengan memanggil SP2, tetapi SP2

gagal mengemukakan sebarang dokumen asal yang boleh diterima

masuk sebagai keterangan bagi menunjukkan dia ialah pemilik

rumah tersebut. SP2 hanya mengemukakan sekeping salinan

fotostat berwarna bil elektrik yang tertera namanya dan salinan asal

langsung tidak dikemukakan. Tiada sebarang perjanjian bertulis

antara SP2 dan responden dikemukakan dan resit bayaran sewa

juga tidak dikemukakan. Di samping itu, tiada apa-apa surat,

dokumen peribadi atau benda-benda yang lain yang boleh

dikaitkan dengan responden telah dijumpai di dalam bilik tersebut.

[29] Berdasarkan keadaan yang terdapat dalam kes ini,

kemugkinan Zamani dan Fakru Rizal yang ditangkap di tingkat

bawah adalah penyewa/penghuni bilik berkenaan tidak boleh

dinafikan dan/atau diketepikan begitu sahaja. Zamani dan Fakru

Rizal tidak dipanggil memberi keterangan dan penyataan mereka

juga tidak dikemukakan sebagai keterangan di bawah seksyen 32

Akta Keretangan 1950. Tiada sebarang penjelasan diberikan oleh

pihak pendakwaan mengenai kegagalan tersebut.

[30] Proposisi undang-undang mengenai dadah yang dijumpai di

dalam bilik yang berada di bawah kawalan seseorang tertuduh

telah dinyatakan oleh Mahkamah ini, antara lain, dalam kes P.P v

Lim Cheung Meng & Anor & Another Appeal [2015] 1 LNS

1226, apabila Mahkamah memutuskan:

- 26 -

“[25] It is perhaps convenient at the outset to briefly

state the law on “possession” where the drugs were

found in a place/area under the control of an accused.

A determination of whether there is “possession”

depends on the particular facts of each case. Factors

that used to be considered in determining whether an

accused is in possession of the drugs found in a

place/area under his or her control include his or her

knowledge that the drugs were in the place/area, his or

her access to the place/area where the drugs were

found and his or her physical proximity to the drugs.

[26] The possession prohibited by law need not be

actual physical custody and control of the drugs; it is

sufficient if the prosecution proves that the accused

had knowledge of its presence and the power and

intent to control its disposal. Further, possession need

not be exclusive; a person may be deemed to be in

joint possession of a drug which is in the physical

custody and control of another person, if he or she

wilfully shares with the other the right of control over

the drug.

[27] As a matter of common sense, there is a strong

inference that a person who is the sole occupant of a

house or apartment has custody or control over

anything in the house or apartment. Where the drugs

are found in a dwelling house, then it would be

reasonable to infer that the sole occupant knowingly

possessed the drugs. On the other hand, where there

is more than one person living at the residence, there

must be some additional evidence to prove the guilt of

each of the accused. While association between the

accused may be relevant, association alone is never

- 27 -

sufficient to prove guilt beyond a reasonable doubt.

(See Leow Nghee Lim v Reg [1955] 1 LNS 53;

[1956] 22 MLJ 28; Chan Pean Leon v P.P [1956]1

LNS 17; [1956] MLJ 237; Yee Ya Mang v P.P [1971] 1

LNS 156; [1972] 1 MLJ 120; P.P v Badrulsham bin

Baharom [1987] 1 lns 72; [1988] 2 MLJ 585; P.P v

Muhammad Nasir bin Shaharuddin & Anor [1992] 3

CLJ Rep 408; [1994] 2 MLJ 576; Peng Chee Meng v

P.P [1992] 1 CLJ Rep 265; [1992] 1 MLJ 137; Gooi

Loo Seng v P.P [1993] 2 MLJ 137; P.P v Lin Lian

Chen [1992] 1 CLJ Rep 285; [1992] 2 MLJ 561; P.P v

Abdul Rahman bin Alif [2007] 4 CLJ 337).”.

[31] Dalam kes ini, fakta asas atau penting bahawa responden

ialah penyewa bilik, menghuninya seorang diri dan mempunyai

jagaan dan kawalan telah tidak dapat dibuktikan oleh pihak

pendakwaan, apatah lagi bukti bahawa responden mempunyai

jagaan dan kawalan serta pengetahuan terhadap dadah

berkenaan.

[32] Fakta asas yang boleh membawa kepada inferen bahawa

dadah tersebut berada di bawah jagaan dan kawalan responden

juga telah tidak berjaya dibuktikan.

[33] Perlu diambil perhatian bahawa dadah yang menjadi hal

perkara pertuduhan pertama termasuklah heroin seberat 18.0 gram

yang dijumpai di atas lantai bilik tersebut. Sekiranya pemilikan

heroin ini tidak dapat dibuktikan, pertuduhan pertama di bawah

seksyen 39B(1)(a) ADB 1952 tidak dapat dipertahankan.

- 28 -

Kesimpulan

[34] Kami berpuashati bahawa Y.A Hakim Bicara telah menilai

keterangan yang dikemukakan oleh pihak pendakwaan dengan

teliti dan telah mencapai keputusan yang betul apabila

memutuskan bahawa pihak pendakwaan telah gagal membuktikan

kes prima facie berhubung pertuduhan pertama. Terdapat banyak

kelemahan dan kecacatan dalam keterangan pihak pendakwaan,

terutamanya keterangan SP6, bagi memberikan keyakinan kepada

Mahkamah bahawa adalah selamat untuk bersandar kepada

keterangan tersebut.

[35] Justeru, kami sebulat suara menolak rayuan perayu dan

mengekalkan keputusan Y.A Hakim Bicara. Responden dengan ini

dilepaskan dan dibebaskan serta merta.

Bertarikh: 12 Mei 2017

t.t.

(MOHD ZAWAWI BIN SALLEH) Hakim Mahkamah Rayuan Malaysia Peguamcara Perayu: Mohd Zain bin Ibrahim Timbalan Pendakwa Raya Jabatan Peguam Negara Malaysia Bahagian Perbicaraan & Rayuan Aras 5, No. 45, Lot 4G7 Presint 4, Persiaran Perdana 62100 Putrajaya.

- 29 -

Peguamcara Responden: Shamsul Sulaiman Tetuan Shamsul Sulaiman No. 4, Jalan P16D Presint 16 62150 Putrajaya