PENDAHULUAN

Sistem ejaan telah diperkenalkan oleh R.J Wilkinson pada tahun 1902. Sistem ini telah

dirumuskan dalam sistem penulisannya sejak awal abad ke-20. Selain itu, beliau juga

telah menghasilkan Asas Sistem Ejaan Rumi Bahasa Melayu. Kemudian, sistem ini

telah diperkemaskan oleh Za’ba sehingga menjadi satu sistem ejaan yang lengkap dan

digunakan di sekolah selama 30 tahun. Pada 16 ogos 1972, sistem ejaan rumi ini mula

diguna pakai dan dirasmikan penggunaannya. Sistem ini merupakan cetusan daripada

perjanjian pernyataan ejaan rumi bagi bahasa Melayu dan bahasa Indonesia yang telah

dipersetujui pada 1967.

Selain itu, penubuhan sistem ejaan ini merupakan hasil kesepakatan Majlis

Bahasa Indonesia-Malaysia disebut sebagai sistem ejaan baharu. Selain itu, Dewan

Bahasa dan Pustaka telah diberi tugasan untuk menyusun kembali pedoman ejaan rumi

di Malaysia dibawah kelelolaan satu jawatankuasa khas. Penyusunan maklumat umum

dalam pedoman ejaan rumi merangkumi Pedoman umum Ejaan dewan bahasa dan

Pustaka 1975, pedoman umum pembentukan istilah bahasa Malaysia dan daftar ejaan

rumi bahasa melayu. Penulisan-penulisan yang terdapat dalam sistem ejaan rumi ialah

penulisan huruf dan abjad, penulisan huruf vokal dan konsonan, penulisan diftong dan

digraf, sistem keselarasan vokal dan pola kekecualian vokal, ejaan kata pinjaman dan

penulisan kata.

Penulisan-penulisan tersebut banyak memberi ilmu pengetahuan kepada para

pelajar. Justeru, mereka akan dapat mempelajari bahasa Melayu dengan lebih

sistematik berdasarkan sistem ejaan rumi tersebut. Kesimpulannya, sistem ejaan rumi

bahasa Melayu banyak memberi pengetahuan yang baru dalam bidang bahasa yang

merupakan tunggak utama negara kita.