Analisis Bahasa Tidak Sopan*Jenis-jenis bahasa Tidak Sopan 1.Bahasa KasarBahasa kasar bermaksud bahasa yang tidak sopan atau tidak manis dituturkan, ditulis,atau digunakan. Ia biasanya digunakan apabila berhubung dengan teman-teman yang karib dan setaraf, serta dalam suasana yang sangat tidak formal. Biasanya dalam suasana yang bersifat peribadi atau ketidakhadiran orang ketiga. Bahasa kasar ialah bahasa dhamburkan dengan mengikut perasaan. Kata-kata esat ialah contoh bahasa kasar seperti bangang, bodoh, tak berotak dan sebagainya.Ada pihak yang mengatakan perkataan jantan dan betina, jika ditujukan kepada manusia juga tergolong dalam bahasa kasar.Bagaimanapun, kesannya kepada orang lain adalah subjektif, kerana adakalanya bahasa yang dianggap kasar di kawasan tertentu dianggap gurauan atau bahasa cakap mulut di kawasan yang lain. Misalnya perkataan celaka diaggap kesat di Selangor, tetapi dianggap biasa di Melaka2.Bahasa Kesat Bahasa kasar yang digunakan untuk menyakitkan hati orang lain apabila mendengar dan membacanya. 3.Bahasa LucahBahasa lucah ialah bahasa yang digunakan untuk mengutuk orang lain dengan niat untuk mencarut. Dan kini bahasa lucah menjadi sebahagian daripada lirik segelintir band bawah tanah yang membawa muzik metal sehingga mengejutkan beberapa pihak termasuk pendengar lagu bergenre itu.Antara perkataan yang menjadi inti pati lirik itu termasuk bangsat, babi serta anjing dan ia menjadi ikutan segelintir peminat setia muzik metal terutama di tempat berlangsung gig mereka.Peminat muzik yang hanya mahu dikenali sebagai Jat berkata, dia terkejut apabila mendapati lirik sebuah kumpulan underground tempatan penuh maki hamun dan mencarut.Mereka menyanyi lagu itu dalam bahasa Melayu, dari segi muzik tidak ada masalah, namun liriknya amat keterlaluan dan penuh kemarahan.Contoh bahasa lucah ialah 4.Bahasa BasahanBahasa basahan ialah bahasa yang bersifat percakapan atau basahan. Bahasa basahan ini ialah bahasa pertuturan sehari-hari. Bahasa ini tidak mementingkan unsur tatabahasa kerana yang dipentingkan ialah kefahaman antara penutur dan pendengar. Oleh itu ia tidak digunakan dalam tlisan atau ucapan rasmi. Bentuknya pula sering dipengaruhi oleh dialek dan slanga daerah. Ciri-cirinya dapat kita lihat melalui cara penyampaiann. Contohnya Bahasa kolokial disampaikan secara lisan. Bahasa ini bersifat perhubungan secara terus antara 2 penutur atau lebih dengan menggunakan pertuturan seharian. Penggunaan perkataannya pula ringkas dan tidak mengikuti ejaan sepenuhnya, tetapi pendengar dapat memahaminya. Selain itu,

http://www.tutor.com.my/stpm/variasi_bahasa.htm