Pendidikan

Sivik dan Kewarganegaraan

1

Nama: Shacind Ananthan

Kelas: 5 Kuning

Sekolah: S.K. St. Joseph

Nama Guru: Cik Nur Amalina Abd.

Razak

Nama : Shacind Ananthan

Umur : 11 Tahun

Alamat : Taman Sutera

No S/B : AW79391

Tempat Lahir : Hospital Pakar

Puteri, Johor Bahru

Tarikh Lahir : 12/07/2001

Nama Ibu : Santha Murugain

Nama Ayah : Ananthan Muthaya

No Tel : 0127135725 (Ibu)

Ribuan terima kasih kepada ibu saya yang telah mengorbankan masa dan duit untuk saya menyiapkan buku skrap ini.Selain itu, bapa saya juga telah memberikan banyak pertolongan serta galakan.

Seterusnya, saya hendak mengucapkan ribuan terima kasih kepada adik saya, Sanjena Ananthan yang telah berada bersama saya sehingga saya menyiapkan buku skrap ini. Akhir sekali, saya mengucapkan ribuan terima kasih kepada Cikgu Amalina yang telah memberi idea idea yang menakjubkan kepada saya.

Kepada datuk dan nenek saya, saya ucapkan terima kasih kerana mereka yang memberi saya galakan dan dorongan.Dengan ini, saya akhiri ucapan

saya dengan mengucapkan jutaan terima kasih kepada mereka yang menolong saya.

Kajian ini dijalankan bertujuan ;

1. Mengenal pasti jenis pakaian tradisional di Malaysia.

2. Mengetahui adat dan resam masyarakat di Malaysia.

3. Mengkaji bahan yang digunakan untuk menghasilkan pakaian tradisional di Malaysia.

4. Dapat menambahkan ilmu pengetahuan tentang pakaian tradisional

Fun gsi Pa kai an

PakaianPakaian adalah satu istilah yang merujuk kepada penutup untuk badan manusia yang dipakai. Memakai pakaian adalah semata-mata ciri-ciri manusia dan ciri-ciri hampir semua masyarakat manusia. Jumlah dan jenis pakaian yang dipakai bergantung kepada pertimbangan berfungsi (seperti keperluan untuk kehangatan atau perlindungan daripada unsur-unsur) dan pertimbangan sosial. Fizikal, pakaian bertujuan banyak, ia boleh berfungsi sebagai perlindungan dari unsur-unsur, ia boleh meningkatkan keselamatan semasa aktiviti berbahaya seperti hiking dan memasak. Ia melindungi manusia dari permukaan kasar dengan menyediakan sebuah tembok di antara kulit dan alam sekitar. Pakaian boleh melindungi manusia daripada gigitan serangga atau serpihan. Lanjut, pakaian boleh mengawal selia temparature dan menyediakan penghalang bersih, menjaga toksin dari badan dan menghadkan penghantaran kuman. Pakaian juga memberi perlindungan daripada sinaran UV yang membahayakan.

Perbezaan jantinaBekas Setiausaha Negara Amerika Syarikat Condoleezza Rice dan Presiden Turki Abdullah Gül kedua-dua memakai sut perniagaan yang ala-Barat.Dalam kebanyakan kebudayaan, pembezaan jantina pakaian yang dianggap sesuai untuk lelaki dan wanita. Perbezaan dalam gaya, warna dan kain.Dalam masyarakat Barat, skirt, gaun dan kasut tumit tinggi biasanya dilihat sebagai pakaian wanita, manakala tali leher biasanya dilihat sebagai pakaian lelaki. Seluar sekali telah dilihat sebagai pakaian lelaki semata-mata, tetapi pada masa kini dipakai oleh kedua-dua jantina. Pakaian lelaki selalunya lebih praktikal (iaitu, mereka boleh berfungsi dengan baik di bawah pelbagai keadaan yang luas), tetapi pelbagai gaya pakaian boleh didapati bagi wanita. Lelaki biasanya dibenarkan telanjang dada mereka di pelbagai tempat awam. Ia secara umumnya boleh diterima bagi seorang wanita untuk memakai tradisional pakaian lelaki, manakala sebaliknya sesuatu yang luar biasa.Dalam sesetengah budaya, undang-undang sumptuary mengawal selia lelaki dan wanita yang dikehendaki untuk dipakai. Islam memerlukan wanita untuk memakai bentuk pakaian yang lebih sederhana, biasanya hijab. Lelaki kadang-kadang boleh memilih untuk memakai skirt lelaki seperti togas atau kilt, terutama pada majlis-majlis upacara. Pakaian seperti itu (pada masa-masa sebelumnya) sering dipakai sebagai pakaian harian oleh lelaki. Berbanding dengan pakaian lelaki, pakaian wanita cenderung untuk menjadi lebih menarik, sering bertujuan untuk dilihat oleh lelaki.

AgamaLelaki Islam tradisional yang memakai jubah putih dan topi ketika solatPakaian agama mungkin akan dikategorikan sebagai kes khas pakaian pekerjaan. Kadang-kadang ia hanya dipakai semasa persembahan upacara keagamaan. Walau bagaimanapun, ia juga boleh dipakai setiap hari sebagai penanda bagi status agama khas.Sebagai contoh, Jain dan lelaki Islam memakai keping kain pisahkan antara apabila melakukan upacara keagamaan. Kain pisahkan antara kebaktian bersatu dan lengkap untuk tugasan yang sedia ada, dengan penyimpangan tiada. [Perlu petikan] Sikh memakai serban kerana ia merupakan sebahagian daripada agama mereka.Kebersihan pakaian agama dalam Agama-agama Timur seperti Hindu, Sikh, Buddha, Islam dan Jainisme adalah amat penting, kerana ia

menunjukkan kesucian.

Status sosialDalam sesetengah masyarakat, pakaian boleh digunakan untuk menunjukkan pangkat atau status. Di Rom purba, sebagai contoh, senator hanya dibenarkan untuk memakai pakaian yang diwarnakan dengan Tyrian ungu. Dalam masyarakat tradisional Hawaii hanya ketua-ketua berpangkat tinggi boleh memakai cloaks bulu dan palaoa atau gigi ikan paus diukir. Di bawah United Travancore Kerala (India), wanita kasta yang lebih rendah terpaksa membayar cukai untuk hak untuk menutup bahagian atas badan mereka. Di China, sebelum penubuhan republik itu, hanya maharaja boleh pakai kuning. Sejarah menyediakan banyak contoh undang-undang sumptuary rumit yang dikawal selia apa yang orang boleh pakai. Dalam masyarakat-masyarakat tanpa undang-undang itu, yang termasuk paling moden masyarakat, status sosial dan bukannya isyarat oleh pembelian barangan berharga atau mewah yang terhad dengan kos kepada mereka dengan kekayaan atau status. Di samping itu, tekanan dari rakan sebaya mempengaruhi pilihan pakaian.

Orang Melayu Malaysia

Orang Melayu Malaysia terdiri daripada 55.4% jumlah penduduk di Malaysia, ditakrifkan secara umum sebagai "bangsa Melayu" berbanding lebih spesifik sebagai "kumpulan etnik Melayu".

Sejarah

Defisi apa itu Melayu di Malaysia berbeza daripada Indoesia. Kaum Melayu merupakan populasi majoriti di Malaysia iaitu 55.4 Jika kita mengikuti migrasi asal satu kumpulan tertentu selatan Cina 6,000 tahun yang lalu, beberapa berpindah ke Taiwan (orang asli Taiwan hari ini keturunan mereka), kemudian ke Filipina, dan kemudian ke Borneo (kira-kira 4500 tahun yang lalu) (hari ini Dayak dan lain-lain kumpulan). Orang-orang ini purba juga berpecah dengan beberapa tajuk ke Sabah dan lain-lain maju ke Jawa, dan Sumatera. Penghijrahan akhir adalah untuk Semenanjung Tanah Melayu kira-kira 3,000 tahun yang lalu. Sekumpulan kecil dari Borneo bergerak ke Champa di Vietnam kira-kira 4500 tahun yang lalu. Menariknya, kumpulan Champa akhirnya berpindah ke membentangkan Kelantan hari di Malaysia. Terdapat juga kesan Song Dong dan HoaBinh penghijrahan dari Vietnam dan Kemboja. Terdapat juga penghijrahan Thai Selatan, dari apa yang kita tahu sebagai Pattani hari ini. Semua ini DNA (Deoxyribonucleic acid ) kumpulan berkongsi asal-usul linguistik yang dikesan ke pulau yang adalah hari ini Taiwan, dan nenek moyang orang-orang purba ditemui di selatan China. Masyarakat Melayu di Malaysia wujud hasil dari percampuran di antara tiga rumpun bangsa yang berbeza, iaitu Negrito, Austro-Asiatic dan Austronesia dengan pengaruh dari bangsa-bangsa dari luar Asia Tenggara.

Pakaian tradisional kaum melayu

Baju RiauBaju berbelah ini seakan-akan kebaya pendek. Baju Riau juga disebut 'Engku Puteri atau Raja Hamidah' puteri pada Raja Haji iaitu Yang Dipertuan Muda Riau yang kelima dari keturunan Bugis. Pada umumnya baju traisional melayu untuk kaum laki-laki biasanya dilengkapi dengan kain Songket.

Baju Belah Kebaya Panjang

Secara tradisi potongannya labuh sehingga buku lali. Cuma bezanya ia berbelah dan berpesak di hadapan baju ini, umumnya dipakai sebagai pakaian di luar rumah atau upacara rasmi. Baju belah panjang ini terkenal di Melaka, Perak, Selangor dan Kedah-Perlis.Tradisi ini berkembang menjadi kebaya dan bertangan panjang berpesak lurus di hadapan, dada yang ditutup dengan kancing atau kerongsang tiga.

Baju Cekak MusangIstilah ini berhubung langsung dengan pola lingkaran leher

baju, tengkuk ‘cekak’ tinggi atau leher tegak empang leher. Pengertian ‘cekak musang’ merakamkan imej alami untuk leher baju yang bercekak tinggi berdiri (2.5cm) melingkari leher. Ukuran ditentukan oleh lingkaran (bulat) yang dibuat dengan ibu jari lain yang bertemu hujungnya. Baju ini mula dipakai di Johor ketika pemerintahan Sultan Ibrahim Ibni Sultan Abu Bakar.

Baju Teluk BelangaBaju ini mula di perkenalkan di Teluk Belanga, Singapura dan tersebar luas sebagai ciri khas johor khususnya pada abad ke-19. Ia juga dikatakan sejenis pakaian lelaki yang dikatakan telah direka oleh Sultan Abu Bakar pada tahun 1866 untuk meraikan perpindahan ibu negeri Johor dari Teluk Belanga di Singapura ke Johor Bahru. Walau bagaimanapun istilah ini akhirnya menjadi ciri khas masyarakat Melayu hingga disebut selengkapnya ‘Baju Melayu’.

Baju Kurung

Baju kurung dianggap popular dan dipakai oleh perempuan. Pengertian kurung secara tidak langsung telah membawa erti ‘mengurung atau menutup’ anggota tubuh. Cara ini menepati konsep pakaian cara Melayu setelah kedatangan Islam, sehinggalah istilah ‘kurung’ diertikan sebagai baju yang selesa dan longgar, labuh atau panjang. Sehingga disebut dengan berbagai-bagai nama misalnya ‘baju kurung bernyawa’ walaupun mempunyai pelbagai nama

namun baju kurung telah menampilkan ciri-ciri tersendiri.

Baju Melayu

Baju Melayu merupakan satu panggilan bagi baju tradisional Melayu yang biasa di pakai oleh golongan lelaki di Malaysia dan negara serantau. Ia biasanya terbahagi kepada dua jenis utama, iaitu baju Melayu potongan Teluk Belanga dan potongan Cekak Musang.Potongan tersebut merujuk kepada cara jahitan pada leher baju tersebut, potongan Cekak Musang berbentuk seperti leher baju India hanya bahagian penutup atau rumah butangnya bertindan. Sementara potongan Teluk Belanga pula bahagian lehernya hanya di jahit secara sulaman. Terdapat berbagai bentuk sulaman yang dipadankan seperti Mata Lalat, Tulang Belut dan sebagainya.Baju Melayu dijahit dalam dua cara iaitu berpesak atau potongan moden atau dipanggil potongan Cina. Di mana lengan baju tersebut disambungkan kepada badan baju

Orang India Malaysia

adalah rakyat Malaysia yang berasal dari India. Kebanyakan mereka datang ke Malaysia semasa jaman penjajahan British di Malaya. Namum, sumber-sumber sejarah membuktikan bahawa kaum india tiba di Malaysia sejak zaman keagungan Dinasti Chola. Kini, kaum ini merupakan kaum ketiga terbesar di Malaysia selepas kaum Melayu dan Cina.

Penduduk India di Tanah Melayu dan Singapura sebelum kemerdekaan terdiri terutamanya daripada orang dewasa lelaki yang meninggalkan keluarga mereka di India dan Sri Lanka. Sebahagian penghijrah India yang amat besar terdiri daripada penutur bahasa Tamil dari negeri Tamil Nadu. Orang India Selatan yang lain, khususnya orang Malayalee dan Telugu, merupakan lagi 14% pada tahun 1947, dan baki komuniti India terdiri daripada orang India Utara, terutamanya orang Punjabi, Bengali, Gurjarati, dan Sindhi.Pada tahun 1901, bilangan penduduk India di Negeri-negeri Selat dan Negeri-negeri Melayu Bersekutu ialah lebih kurang 120,000. Menjelang 1931, bilangan ini telah bertambah menjadi 640,000 di Tanah Melayu dan Singapura, dan di negeri Selangor, bilangan mereka melebihi orang Melayu pada tahun itu. Bilangan penduduk India hampir-hampir tidak berubah sehingga 1947 disebabkan mereka pergi ke Myanmar semasa pendudukan Jepun sebagai rekrut untuk Angkatan Tentera Kebangsaan India, dan kuli untuk Landasan Kematian. Pada tahun 2005, orang India merupakan lebih kurang 7% daripada jumlah penduduk di Malaysia (sekitar 1.8 juta).

Taburan geografi

Kesepadanan yang rapat antara pembahagian etnik dan pekerjaan komuniti India dibayangkan dalam taburan geografi kaum India di Tanah Melayu. Orang Tamil India Selatan bertumpu, khususnya di ladang getah dan landasan kereta api Perak, Selangor, dan Negeri Sembilan, walaupun sebilangan mereka juga bekerja di limbungan Pulau Pinang.Orang Telugu banyak terdapat di ladang-ladang getah Perak Bawah dan beberapa bahagian di Selangor, sedangkan orang Malayalee tinggal terutamanya di Perak Bawah, Kuala Lumpur, beberapa bahagian di Negri Sembilan, serta di Johor Bahru.

Pakaian tradisional kaum

INDIA

DhotiDhotī atau Doti ialah pakaian tradisi untuk kaum lelaki di India. Pakaian ini diperbuat daripada kain empat segi yang berwarna putih yang panjang. Kain tersebut dililit di bahagian pinggang dan diikat pada celah paha dan kemudian disangkutkan pada bahu. Kemudian kain tersebut dihiasi dengan manik-manik kecil supaya kelihatan menarik. Ada juga dhoti yang berwarna kuning pudar atau kuning susu.

Salwar KameezSalwar kameez (juga dieja shalwar kameez atau shalwar qameez) adalah sebuah pakaian tradisional dipakai oleh wanita di Asia Tenggara. Salvar atau shalvar adalah seluar serupa baju tidur. Kakinya adalah lebar di atas, dan sempit di kuku lali. Kamiz adalah sebuah baju panjang. Kelim tepi (digelarkan chaak), dibiarkan buka di bawah baris pinggang, memberikan pemakainya lebih mudah bergerak.

SariSari adalah sehelai kain yang tidak dijahit, berlingkungan dari empat ke sembilan meter pada panjangnya yang ditabir ke atas badan dalam pelbagai gaya. Gaya yang terumum adalah dengan membalut sari di keliling pinggang, dengan satu hujung menabir ke atas bahu mendedahkan bahagian torso dekat pinggang.

Kurta

Kurta adalah pakaian tradisional yang juga dipakai di India, Nepal, Bangladesh, , dan Sri Lanka. Kurta adalah pakaian yang longgar yang bagian bawahnya bisa mencapai. Namun pada masa modern, kurta juga sering dipakai bersama jins.[2] Kurta formal biasanya dibuat oleh para penjahit Asia Selatan dengan bahan yang dibawa oleh sang pelanggan.

Lehenga Lehenga gaya Saree adalah satu trend baru Saree yang

diperkenalkan di India. Ini merupakan satu adunan estetika Saree tradisional dan choli Lehenga.Lehenga gaya sari biasanya 4.5 meter 5,5 meter panjang. Di sini berbeza dengan satu sari tidak perlu membentuk pelisir tetapi hanya 'tuck dan menggantungkan'.Sebagai sari tradisional, gaya sari lehenga dipakai lebih Kain (skirt, pavadai di selatan, dan shaya di timur India), bersama-sama dengan blaus pereka yang dipanggil sebagai choli, yang merupakan

pakaian atas. Gaya choli kebanyakannya menyerupai sebagai choli konvensional Lehenga atau choli Ghagra. Kadangkala blaus konvensional juga dipadankan dengan sari gaya lehenga. Choli kebanyakannya bahawa gaya leher baju singkat, leher yang mendalam atau "backless" gaya. Seperti yang sari tersebut, cholis ini juga dihiasi dengan Kundan, manik, cermin dan sebagainya.

ChudidharChuridars adalah varian seluar salwar biasa. Salwar telah dipotong lebar di bahagian atas dan sempit pada buku lali. Churidars merapatkan lebih cepat, supaya kontur kaki diturunkan. Mereka biasanya dipotong pada berat sebelah (pada sudut 45 darjah untuk sebutir kain tersebut) yang menjadikan mereka secara semula jadi ditegangkan. Penari Kathak secara tradisi berpakaian, dari utara India, masih memakai churidar dengan skirt yang luas dan korset yang ketat; apabila memutar penari, kontur kaki boleh dilihat seperti yang dapat dilihat dalam filem-filem Bollywood yang menampilkan tarian Kathak.

Suku Dialek

Etnik Cina di Malaysia terdiri daripada beberapa suku dialek. Terdapat enam kumpulan dialek utama: Hakka, Kantonis, Fujian, Teochew, Hainan dan FuZhou. Adalah terbukti bahawa orang yang tergolong dalam golongan suku dialek tertentu tertumpu dalam bahagian komuniti berbeza di Malaysia.

Orang Hakka membentuk kumpulan dialek terbesar di Malaysia Timur (Sabah dan Sarawak), Selangor-Kuala Lumpur dan Pahang. Suku Hakka juga didapati di Pulau Pinang, Johor Bahru dan Perak, di mana mereka mungkin dijadikan suku dialek terbesar di tempat-tempat tersebut.

Suku Kantonis membentuk suku dialek terbesar di Selangor, Kuala Lumpur, Pahang, Negeri Sembilan dan Perak di mana golongan ini membentuk peratusan besar dalam populasi. Suku Kantonis juga membentuk suku dialek terbesar di Johor timur dan Sandakan, Sabah. Sandakan pernah bergelar "Hong Kong Kecil" kerana bandar itu pernah dijadikan tempat tinggal kedua bagi kebanyakan pendatang dari Guangdong, di mana pemandangannya menyerupai Hong Kong pada 1970-an dan 1980-an.

Sementara itu, suku Hokkien membentuk suku dialek terbesar di Pulau Pinang, Melaka, Kedah, Terengganu, Kelantan, Selangor -- terutamanya di Klang dan kawasan pantai Selangor serta Johor barat. Suku Teochew ditumpukan di beberapa bahagian tertentu di Pulau Pinang, kebanyakan pulau-pulau di Sabah dan Johor selatan, terutamanya Johor Bahru dan Pontian.

Bahasa/Pertuturan

Kumpulan Masyarakat cina di Pulau Pinang dan Melaka kebanyakannya bertutur dalam bahasa Hokkien manakala kumpulan Kuala Lumpur, Seremban dan Ipoh kebanyakannya berbahasa Kantonis dan Hakka. Di selatan semenanjung Malaysia, terutamanya Johor, bahasa Mandarin paling banyak ditutur oleh masyarakat Cina di sana, sebagai kesan daripada pengaruh media berbahasa Mandarin dari Singapura, serta penggunaan bahasa Mandarin dalam pendidikan formal. Ini telah menyebabkan ramai orang, terutama generasi muda, untuk menyisihkan penggunaan dialek-dialek Cina yang lain seperti Teochew dan Kantonis. Di Malaysia Timur pula, bahasa Hakka and Mandarin laris ditutur, kecuali Sibu yang cenderung kepada bahasa Foochow serta Sandakan dengan bahasa Kantonis.

MaPakaian tradisional kaum

cina

Jubah Labuh CinaGaun panjang dikenali sebagai pakaian yang sangat bergaya majlis-majlis khas. Potongan bergaya membolehkan patut sangat menarik dan selesa. Gaun labuh Cina kami adalah salah satu produk yang terbaik ditawarkan. Gaun labuh cina berbeza dari segi gaya dan warna

CheongsamCheongsam adalah badan-peluk satu keping pakaian Cina untuk wanitaCheongsam bergaya dan sering ketat atau qipao (chipao) yang paling kerap dikaitkan dengan hari ini telah diwujudkan dalam tahun 1920 di Shanghai dan telah dibuat bergaya oleh socialite dan wanita yang upperclass.

SamfooDalam pakaian tradisional Cina, Samfoo adalah bersamaan dengan cheongsam lelaki. Pakaian yang serupa Burma, dipanggil taikpon eingyi yang juga jaket yang menampilkan kolar mandarin, adalah sebahagian daripada pakaian rasmi bagi orang-orang di majlis perkahwinan dan majlis-majlis rasmi yang lain. Walau bagaimanapun,ia banyak lagi bentuk-pemasangan daripada Samfoo, dengan lengan yang memotong di pergelangan tangan dan biasanya diperbuat daripada silk.

Pien Fu

Pien Fu adalah pakaian tradisional Cina yang terdiri daripada jubah lutut panjang lebih skirt atau seluar. Kostum Ini mempunyai dua keping dianggap sebaga pakaian istiadat. Jubah untuk bahagian atas yang dilanjutkan kepada lutut. Ini telah dipakai di atas skirt yang mencapai panjang buku lali. Skirt di bawah jubah

itu telah dipakai hanya semasa majlis rasmi. Pienadalah topi yang berbentuk silinder yang ditempatkan pakaian.

Shen YiShenyi adalah pakaian tradisional Cina bagi orang-orang yang menganjurkan dalam Rites Biasa Zhu Zi. Yi (baju) dan shen yang shenyi dijahit bersama-sama, dan skirt itu terdiri daripada 12 panel kain dijahit yang mewakili 12 bulan setahun. Ia luas lengan, mempunyai tepi hitam, dan mempunyai tali pinggang. Pakaian ini hanya dipakai untuk kebanyakkan majlis rasmi seperti upacara untuk memberi penghormatan kepada nenek moyang atau dipakai sebagai kain pengebumian.

TangzhuangTangzhuang merujuk kepada jaket Cina yang berasal pada akhir Dinasti Qing (1644-1911). Pakaian jenis ini yang sering dilihat sebagai pakaian bagi kaum lelaki. Sekarang dalam masyarakat Cina, Mao saman, saman barat, dan saman Tang berpakaian rasmi utama bagi orang-orang ramai di majlis-majlis. Tangzhuang dibuat dalam warna-warna yang berbeza, yang paling biasa merah, biru gelap, emas dan hitam.

Orang BajauBajau dan kumpulan yang sama telah menetap di pantai barat dan timur Sabah sejak beberapa ratus tahun dan diiktiraf sebagai penduduk asli dan antara bumiputera terbesar di

negeri Ѕabah dan sekitarnya. Mereka bekerja sebagai petani dan nelayan di persisiran pantai barat di samping menunggang kuda dan Bajau di Pantai Timur Ѕabah sebagai nelayan dan penyelam yang mahir.

Orang Bajau merupakan penyelam dan pengutip hasil laut mahir yang menggunakan cara penangkapan tradisional pada masa dahulu. Di Sabah, mereka adalah nelayan yang tinggal di daerah Ѕemporna sementara di daerah Kota Belud, Papar dan Tuaran mereka adalah nelayan, pesawah dan penternak serta bercucuk tanam. Bajau Кota Вelud pula digelar “Koboi Sabah” mini kerana Bajau sudah lama terkenal dengan penunggang kuda dan menjadi pesawah serta penternak.Pada masa yang sama juga,masyarakat Bajau Pantai Timur Sabah khasnya dari daerah Semporna juga mendapat gelaran istimewa dan unik seperti “sea gypsies,Panglima Dilaut,Pelaut dan Pelayar Terunggul.”

Orang Bajau boleh dibahagikan kepada Orang Bajau Pantai Barat yang menetap di sekitar Putatan, Tuaran, Kota Belud dan Papar. Manakala Orang Bajau Pantai Τimur pula menetap di sekitar Κudat, Ѕandakan, Lahad Datu, Κunak, Semporna dan Tawau.

Bajau yang berasal daripada daerah Kota Belud dan Tuaran pula amat di kenali di seluruh dunia sebagai 'cowboy of the east' kerana kemahiran dan kecekapan mereka dalam menunggang kuda yang tiada tolok tandingnya. Selain mereka pakar dalam pembuatan pedang Samurai yang dipercayai di perturunkan oleh tentera Jepun suatu ketika dahulu kepada kaum Bajau dan Irranun di Kota Belud. Pedang Samurai daripada Kota Belud amat tinggi kualiti dan senang di dapati sehinggakan menjadi tarikan dan cenderamata yang harus di beli oleh para pengunjung yang singgah di Kota Belud.

Orang Bajau Pantai Вarat adalah berbeza dengan Orang Bajau Рantai Timur khususnya daerah Lahad Datu dan Semporna.Masyarakat Bajau Pantai Barat banyak yang terlibat dengan pertanian sawah padi manakala masyarakat Bajau Semporna terkenal dengan kegiatan penangkapan hasil laut

Pakaian Tradisional kaum

Bajau

Kaum Lelaki Kaum PerempuanEtnik lelaki Bajau biasanya mengenakan baju tradisional yang dipanggil badu. Badu ini biasanya dipilih kain berwarna hijau. Baju ini dihiasi dengan butang betawi dibelahan hadapannya. Butang betawi juga ada kalanya digunakan untuk hiasan lengan baju. Lengan baju dibelah hingga ke siku memperlihatkan baju bahagian dalam yang berwarna kontra. Badu tradisi ini seperti biasa dipakai pada majlis perkahwinan. Kaum lelaki Bajau juga mengenakan suart atau seluar berwarna hitam yang kebiasaannya digunakan atau dipakai semasa majlis perkahwinan, manakala pada majlis yang lain warna kontra akan digunakan .Lelaki Bajau ini juga memakai topi yang dipanggil tanjak untuk hiasan kepala. Tanjak ini diperbuat daripada kain dastar.

Kaum lelaki Bajau juga biasa menggunakan perhiasan yang dipanggil supu. Supu ini adalah perhiasan yang digunakan untuk menyimpan sigup atau rokok daun. Disebabkan kebanyakkan golongan lelaki Bajau ini pada zaman dahulu adalah pahlawan-pahlawan yang gagah, maka mereka juga menggunakan perhiasan berbentuk keris dan pida. Keris, pida dan parang panjang dianggap sebagai lambang kepahlawanan etnik berkenaan.

Bagi wanita Belud pula kebiasaanya mereka memakai baju yang dipanggil badu sipak. Baju ini diperbuat daripada kain satin yang terang, selalunya kuning. Lengan baju dilabuhkan dan dibelah hingga ke paras siku menampakkan lengan baju di bahagian dalam. Pada belahan baju dihiasi dengan butang betawi . Butang ini masih lagi digunakan untuk pakaian tradisi bangsa Belanda. Semasa menghadiri majlis rasmi etnik wanita Bajau ini biasanya mengenakan baju yang dipanggil badu sampit. Badu sampit ini biasanya dipilih daripada kain jenis satin yang berwarna terang. Mereka juga akan memakai skirt panjang yang dipanggil olos berangkit. Kain skirt ini juga ditekat dengan benang warna yang bermotifkan bunga kapas atau pucuk rebung.

Untuk hiasan bahagian leher, terdapat aksesori yang dipanggil mandapun. Hiasan ini dibentuk seakan kalung dibuat daripada kain baldu yang dihiasi dengan perak atau emas. Kebiasaannya ia dikalungkan di leher. Barang perhiasan lain yang turut dipakai wanita Bajau ini ialah galang yang diperbuat daripada perak. Mereka juga memakai subang atau anting-anting yang diperbuat daripada emas atau perak. Selain daripada itu mereka juga memakai tali pinggang yang dipanggil ingkot pangkat dan kebiasaannya pada zaman dahulu ia diperbuat daripada logam perak.

Sesungguhnya, kaum Kadazandusun ini memiliki banyak budaya yang boleh diwarisi contohnya dari segi asal-usul, lagenda dan perkembangan suku kaum Kadazandusun, bahasa, pakaian tradisional, muzik berunsurkan tradisional, corak kehidupan masyarakatnya, tarian tradisional dan kemuncak bagi pemartabatan warisan budaya Kadazandusun ialah Perayaan Pesta Kaamatan yang diadakan pada setiap tahun.

Dalam aspek asal-usul, lagenda dan perkembangan suku kaum Kadazandusun menjelaskan tentang kelahiran kaum Kadazandusun dan lagenda kelahiran kaum ini bermula dari "Nunuk Ragang" sehinggalah kepada perkembangan dan penyebaran sukukaum ini ke seluruh pelusuk negeri Sabah yang telah banyak mempengaruhi sosio budaya mereka mengikut tempat yang baru, contohnya dari aspek bahasa dan corak kehidupan mereka. Mengikut statistik, terdapat lebih kurang 40 etnik yang terdapat dalam suku kaum Kadazandusun.

Muzik tradisi yang ditonjolkan dalam kaum ini amat menarik dan unik. Alat-alat dan bunyi-bunyian tradisional ini banyak terdapat dalam suku kaum Kadazandusun dan ianya berpotensi untuk diwarisi oleh generasi muda kini. Antara lain alat-alat muzik tradisi yang popular ialah gong, sompoton, kulintangan, togunggu atau togunggak, bungkau, pumpuak, sundatang, suling, turali, tongkungon dan lain-lain lagi.

Dalam setiap upacara rasmi ataupun perayaan tertentu, tarian tradisional suku kaum Kadazandusun sering menjadi daya tarikan dan kemeriahan majlis tersebut. Setiap etnik dalam Kadazandusun mempunyai tarian tradisinya sendiri. Corak tarian tradisional ini dipengaruhi oleh sosio budaya kawasan tertentu.

Kemuncak bagi pemartabatan warisan budaya sukukaum Kadazandusun dan kesenian serta keunikannya ialah menerusi Perayaan Pesta Kaamatan yang diraikan pada setiap 30 dan 31 Mei setiap tahun. Dalam perayaan ini,berbagai acara menarik dan juga budaya kaum Kadazandusun yang ditonjolkan dan dipamerkan. Antara lain acara yang biasanya menjadi tarikan dalam Perayaan Pesta Kaamatan ialah "Unduk Ngadau" Kaamatan yang mempamerkan pakaian tradisi mengikut etnik.

Pakaian Tradisional kaum

kadazandusun

Lengan Gonob Hiasan Intan Permata(sinipak),

berwarna hitam(sarong) di

bawah lutut.corak renda dijahit tangan pada blaus

lengan; lengan blaus di atas siku

ke tangan dipotong kain terbuka dan

dijahit dengan corak yang

berlainan renda, kain hitam yang

berlapis-lapis dengan renda

keemasan yang diadakan di kanan sebelah; 2 pasang selendang merah;

kain dastar sebagai kolar baju (selindang lolopot); gonob ditenun gila oleh Tindal Dusun

etnik yang menggunakan kain

tenunan dari pemprosesan

pisang larut (Musa tekstil).

..jewellery: manik antik; luas tali

pinggang (Kinokogis), 4 sinipogot gelang dibuat syiling dolar perak;

gelang perak (Tapis perak); anting-anting perak dan kantung berwarna

perak dan tangan diukir kalung (kiupu). Ia dipakai sebagai kalung

Pakaian etnik Kadazandusun kaya dengan keunikan. Ini adalah kerana pakaian adalah berbeza dari satu tempat ke tempat lain. Setiap etnik Kadazandusun mempunyai perbezaan dari segi pakaian tradisional. Sebagai contoh, pakaian tradisi masyarakat Dusun Bundu Liwan Tambunan Ranau dan Dusun adalah berbeza daripada pakaian tradisi Dusun Lotud etnik di Tuaran dan Dusun Kimaragang di Kota Marudu.Pakaian biasanya dipakai semasa perayaan-perayaan seperti Pesta Menuai (Pesta Kaamatan) dan upacara khas seperti majlis perkahwinan. Biasanya, wanita Kadazandusun etnik akan memakai pakaian unik ini semasa ranks Kecantikan Unduk Ngadau

Kaum Bidayuh adalah masyarakat yang mendiami kawasan barat daya Sarawak, terutamanya Bahagian Serian, Kuching dan di barat Kalimantan. Mereka terdiri daripada empat pecahan etnik iaitu:

1. Selakau/Lara (Daerah Lundu)2. Jagoi/Singai (Daerah Bau)3. Biatah (Daerah Kecil Padawan)4. Bukar/Sadong (Daerah Serian)[1]

Mereka kebanyakannya beragama Kristian. Hanya sebahagian sahaja yang menganut agama Islam dan animisme.

Pada zaman dahulu suku kaum Bidayuh tinggal di rumah panjang. Lazimnya penempatan rumah panjang suku kaum Bidayuh terletak jauh di kawasan pendalaman dan tanah tinggi. Ini adalah bagi tujuan keselamatan iaitu sukar untuk dikesan oleh musuh.Struktur rumah panjang kaum Bidayuh tidak jauh bezanya dengan struktur rumah panjang masyarakat Iban di Sarawak. Atap rumah panjang kaum Bidayuh diperbuat daripada atap rumbia atau sagu, manakala dindingnya pula daripada buluh. Pelantar atau lantai rumah panjang pula diperbuat daripada papan atau buluh manakala tiangnya pula diperbuat daripada kayu belian.

Rumah panjang masyarakat Bidayuh terbahagi kepada 3 bahagian iaitu bilik utama, awah dan tanju. Bilik utama dapat kita samakan dengan ruang utama kediaman pada masa sekarang. Di dalam bilik ini masyarakat Bidayuh lazimnya meletakkan barang-barang peribadi milik keluarga dan keturunan mereka seperti gong, tempayan, tembikar dan sebagainya. Ruang ini juga berfungsi sebagai tempat tidur di kala malam hari. Awah pula adalah bahagian pelantar di luar rumah panjang masyarakat Bidayuh dan lazimnya ia bertutup dan beratap. Ia dapatlah disamakan dengan berandah rumah pada masa ini. Di "awah" masyarakat Bidayuh menjalankan aktiviti aktiviti harian mereka seperti menganyam, berbual, membuat peralatan bertani dan sebagainya. Ruangan Awah juga akan digunakan untuk sebarang upacara keagamaan seperti perkahwinan, pantang larang dan pesta-pesta tertentu seperti pesta gawai dan sebagainya. "tanju" pula adalah bahagian terluar di dalam rumah panjang masyarakat Bidayuh. Bahagian tanju agak terdedah dan lazimnya ia tidak bertutup mahupun beratap. Tanju lazimnya digunakan untuk menjemur hasil tuaian masyarakat Bidayuh seperti padi, lada, jagung dan sebagainya.

Pakaian Tradisional KAUM bidayuh

Warna hitam adalah warna utama dalam pemakaian masyarakat Bidayuh. Bagi Kaum wanita masyarakat Bidayuh, pakaian lengkap adalah termasuk baju berlengan pendek atau separuh lengan dan sepasang kain sarung berwarna hitam

paras lutut yang dihiasi dengan manik manik halus pelbagai warna disulami dengan kombinasi warna utama iaitu putih, kuning dan merah. Tudung kecil

separuh tinggi dengan corak anyaman yang indah atau penutup kepala daripada kain berwarna warni dengan sulaman manik halus adalah pelengkap hiasan kepala wanita masyarakat Bidayuh. Kaum lelaki masyarakat Bidayuh pula

lazimnya mengenakan sepasang persalinan berbentuk baju hitam separa lengan atau berlengan pendek dengan sedikit corak berunsur flora dan seluar hitam atau

cawat yang berwarna asas seperti biru, merah dan putih. Kain lilit kepala pula adalah pelengkap hiasan kepala kaum lelaki masyarakat ini.

Kaum Murut menetap di pedalaman dan kawasan tenggara Sabah serta wilayah perbatasan antara Kalimantan dan Sarawak. Suku kaum Murut adalah suku kaum ketiga terbesar di Sabah.

Tempat tinggal mereka termasuk Tenom, Kemabong, Pensiangan dan Keningau. Dahulu mereka tinggal di dalam rumah panjang dan hidup harmoni dalam keluarga besar. Kebanyakan mereka adalah petani berpindah, pemburu dan penangkap ikan sungai. Mereka juga mejalankan pemungutan hasil hutan(damar, rotan dan madu lebah).Pada masa kini kaum murut sudah ada yang berkhidmat dalam sektor awam dalam bidang pendidikan, kesihatan dan pertahanan.

Perkataan ‘Murut’ merujuk kepada kumpulan penduduk yang tinggal di lereng bukit atau tanah tinggi di Pedalaman Sabah. Murut terdapat di beberapa kawasan seperti Keningau, Tenom, Pensiangan, Sipitang, Kalabakan dan Kinabatangan. Kaum Murut terbahagi kepada Murut Tahol atau Tagal, Tidung, Timugon, Sembakung, Paluan, Bookan, Kalabakan,dan Murut Serundung. Dimana kaum Murut mewakili sebanyak 2.9% daripada penduduk di Sabah iaitu lebih kurang 50,000 orang. Suku kaum Murut juga terdapat di Brunei, Sarawak dan sempadan Kalimantan. Kaum Murut mempunyai bahasa tersendiri yang berbeza dengan suku kaum Murut yang lain. Ini disebabkan faktor geografi sebagai penghalang dalam komunikasi bahasa mereka.

Secara uniknya, kaum Murut tinggal di rumah panjang yang berhampiran dengan kawasan sungai atau membuat penempatan sepanjang sungai. Mereka tinggal di dalam rumah panjang yang menempatkan 10 hingga 20 keluarga. Tetapi terdapat juga kaum Murut yang tinggal dan membina penempatan secara individu di sepanjang sungai. Suku kaum Murut pakar dalam membuat perahu dan menurunkan kepakaran mereka kepada generasi seterusnya. Selain itu kaum Murut pakar dalam berburu dan masih mengamalkan tradisi bertatu seperti kaum Iban di Sarawak tetapi tradisi ini semakin kurang di lakukan oleh generasi muda suku kaum ini.

Kaum Murut juga menyambut perayaan seperti Hari Raya, Hari Krismas, Tahun Baru, Majlis harijadi, pengembumian dan Pesta Kalimaran dan lain-lain. Pesta Kalimaran ialah pesta sama seperti kaum kadazan-Dusun yang menyambut pesta Kaamatan. Ia di sambut selepas mereka menuai padi. Kaum Murut masa kini, telah mengalami proses kemodenan dan ramai yang berkerja sebagai kakitangan kerajaan dan bukan kerajaan. Mereka juga tinggal di bandar-bandar besar dan mempunyai pekerjaan profsional. Namun demikian, Kaum Murut ini masih lagi mengamalkan adat istiadat yang diamalkan oleh nenek moyang mereka sebagai adat turun temurun yang mempunyai nilai estetika tinggi dalam kehidupan.[1]

Pinongkolo Pipirot Salupai Sinikot Rarangkol Holong

Pakaian Tradisional KAUM

mURUT

Pakaian tradisi bagi wanita yang terdiri daripada baju dan gaun yang panjang

berwarna hitam, dan dihiasi

dengan manik-manik. Baju

yang dihiasi itu dipanggil babaru

linantian dan gaun tersebut

pula tapi’ linantian.

Tali pinggang yang berbentuk syiling perak iaitu pipirot linggit dihiasi dengan pelbagai manik-manik yang terkenal.

Hiasan kepala yang dihiasi dengan manik-manik.

Tiga set pin rambut yang dihiasi dengan sinikot tataun di bahagian tengah dan dua sinikot surai di kedua-dua bahagian sanggul.

Rantai yang terdiri daripada beberapa jenis manik seperti bungkas, kotos, aki’ pangungupu’, bulul, olod dan sebagainya.

Beberapa pasang gelang yang diperbuat daripada kulit kerang yang besar dipanggil holong sulou.

Baba dan Nyonya adalah segolongan keturunan kaum Cina yang unik kedudukannya di kalangan kaum Cina yang terdapat di Negeri-negeri Selat, Tanah Melayu (kini sebahagian Malaysia), khususnya di negeri Melaka. Bagaimanapun, sebahagian mereka enggan mengakui bahawa mereka adalah orang Cina tetapi sebaliknya mendakwa bahawa mereka adalah rakyat British dan amat berbangga dengan kedudukan ini. Tambahan pula, mereka mengeji pendatang-pendatang Cina yang baru, [1] dan mempunyai kelab tersendiri yang tidak membenarkan pendatang-pendatang Cina masuk. Mereka memanggil diri mereka sebagai "Baba" atau "Peranakan" kerana kebudayaan mereka, yang berasal daripada warisan tradisi Cina, mempunyai unsur-unsur pengaruh kebudayaan Melayu. Penyesuaian dan resapan budaya mereka terhadap suasana sosio-budaya di persekitaran mereka di zaman silam, iaitu melalui perkahwinan campur yang berlaku di antara kaum-kaum Cina dan Melayu, adalah punca utama mengapa generasi-generasi seterusnya memanggil mereka sebagai "Baba". Dari segi anutan, kebanyakannya masih mengekalkan agama tradisional Cina dan Buddha, namun telah ramai yang memeluk agama lain seperti Kristian yang amat popular di kalangan remaja.

Pakaian Tradisional KAUM

Baba dan Nyonya

Pakaian Nyonya serupa dengan pakaian tradisi Melayu, iaitu terdiri daripada baju kebaya (baju panjang dan batik sarung) dan kerongsang.

Kasut manek ialah alas kaki buatan tangan yang memerlukan kemahiran dan kesabaran tinggi untuk menghasilkannya dari jalinan manik kaca bersegi-segi halus yang dijahit pada kain terpal. Pada mulanya, manik-manik yang diperlukan untuk menghiasi kasut manek berasal dari Eropah, tetapi lama-kelamaan banyak diperoleh dari Jepun.

Rekaan kasut manek tradisional sering memperlihatkan motif bunga Eropah dan warnanya dipengaruhi oleh tembikar Peranakan dan sarung batik. Mulai 1930-an, kasut manek menjalani perubahan dengan diberi rekaan moden dan ditambah tumit.

Suku Peranakan di Indonesia ada baju kebaya tersendiri, terutamanya 'kebaya encim', serta mengemmbangkan corak batik tersebdiri yang bermotifkan Cina.

Inilah kisah buku skrap saya. Harap maklumat ini dapt berguna kepada pembaca.Harap pembaca

telah puas hati membaca buku skrap saya ini!!!!!!

Sekian Terima Kasih

_________________________

(Shacind Ananthan

Isi Kandungan

Biodata diri........................Penghargaan.....................Objektif Kajian...................Pengenalan........................Jenis-jenis Pakaian Tradisional

i. Melayu ...............................ii. Cina .....................................

iii. India.....................................iv. Bajau....................................v. Bidayuh................................

vi. Murut..................................vii. Baba dan Nyonya.................

Penutup......................

M/S